Het jaar is bijna ten einde, dus het terugkijken is weer begonnen. Volgende zal ik ook weer m’n eindejaarsartikel publiceren en ik denk dat het voor mij zeer uitdagend gaan worden om de tien films te kiezen die in m’n toplijst komen. Voor m’n gevoel was 2018 namelijk een jaar waarin er heel veel goede films uitkomen. Maar misschien hebben anderen een hele andere beleving gehad dit afgelopen jaar.
Wat vond jij van filmjaar 2018?
Eén van de succesvolste studios op het moment is natuurlijk Disney. Niet alleen dankzij de rijke historie aan geanimeerde films, maar ook de aanschaf van Pixar, Marvel en natuurlijk de rechten op Star Wars, kan de studio van Mickey Mouse bij wijze van spreke zelf geld printen. De schare van fans voor de diverse onderdelen is enorm en die wachten uiteraard met smart op nieuwe films. Dat heeft er toe geleid dat we de afgelopen jaren bijvoorbeeld veel nieuwe Star Wars films kregen (alhoewel Disney na het teleurstellende Han Solo besloten heeft een pas op de plaats te maken) en de studio is bereid er alles aan te doen om te blijven verdienen aan bestaande ideeën. Het resultaat is onder andere dat ze begonnen zijn met “live action” remakes van hun klassieke geanimeerde films. The Jungle Book, Alice in Wonderland, Cinderella en Beauty and the Beast hebben die transitie bijvoorbeeld al gemaakt, maar er zullen nog velen volgen. Komende week Mary Poppins, maar ook Lion King en Dumbo zullen snel volgen. En daar stopt het niet mee, de studio heeft Mulan, Pinokkio, Aladdin, Lilo & Stich en De Kleine Zeemeermin ook al gekozen om opnieuw te maken.
Het is een trend die ik begrijp en op de kwaliteit van deze remakes is over het algemeen weinig op aan te merken, maar toch ontkom ik niet aan het idee dat je naar een coverband zit te kijken die net niet die magie van het origineel kan evenaren of zelfs verbeteren. En daarmee kan je de vraag stellen of ze echt nodig zijn. Financieel is het te begrijpen, maar artistiek? Het is dat Disney naast deze remakes ook nog regelmatig nieuwe concepten realiseert (denk bv. aan Frozen, Moana of Zootopia), want anders zou je kunnen denken dat er geen originele ideeën meer zijn.
Wat is jouw mening over de remakes die Disney maakt?
Het zal je niets verbazen dat m’n kijkgedrag het afgelopen jaar verandert is na de break die ik heb genomen. Het aantal films dat ik per week kijk is flink gedaald en een aantal andere dingen heeft daar de plaats van ingenomen. Zo lees en game ik wat meer en geniet ik van diverse kanalen op YouTube (mocht je hier meer over willen weten, laat het hieronder weten, dan besteed ik er nog een apart artikel aan). Sinds een aantal maanden heeft YouTube een optie in de app toegevoegd waarmee je inzicht kijkt in je kijkgedrag. Ik besloot eens te kijken wat de statistieken over mij waren, waarbij ik vooral interesse had in het gemiddelde. Dat bleek maar liefst 42 minuten te zijn, wat me eigenlijk wel verbaasde. Het betekent dat ik dagelijks meer tijd besteed aan YouTube dan aan tv kijken en zelfs misschien aan films.
Hoeveel tijd besteed jij gemiddeld aan YouTube (en waar kijk je naar)?
Toen ik vorige week m’n mail een beetje aan het opruimen was, kwam ik een link naar een artikel tegen dat ging over het promoten van je website. De schrijver stelde de vraag wat je deed om er voor te zorgen dat wat je schreef door meer personen gezien werd. Hij schreef dat de meeste antwoorden die hij krijgt vaak in de trant zijn van: Ik publiceer dagelijks en post m’n links op Twitter en Facebook. Maar, ging hij verder, wat doe je verder. En de meeste mensen doen vaak niet meer dan dat. En ik snap z’n punt, want wat je neerzet zal gezien worden door de mensen die je al volgen op die platforms en verder alleen door degenen die er toevallig naar Googlen en waarbij je content redelijk bovenaan verschijnt. Uiteraard schrijf je om je mening te delen, maar geeft het ook voldoening als dat gelezen wordt. Zelf probeer ik via bijvoorbeeld filmblogs.nl en blogathons er voor te zorgen dat iedereen zichtbaarder is, maar ik vraag mezelf af en toe af of ik niet nog meer zou moeten doen.
Doe jij iets om je blog door meer mensen gelezen te krijgen?
Vol verbazing las ik vorige week over het nieuws dat in Italië de tijd tussen een release van een Italiaanse film in de bioscoop en het verschijnen op Netflix moet worden verlengd naar 105 dagen. Het idee is om hiermee de Italiaanse filmindustrie te beschermen. De minister van cultuur, Pizzoli, zei dat het belangrijk is om de theaters te beschermen, die film nodig hebben om hun inkomen te garanderen. In Frankrijk is het nog extremer. Daar moet er een periode van 3 jaar (!) zitten tussen de release in de bioscoop en een on demand service.
Zelf ben ik tegen een dergelijke verplichting. Alhoewel ik het jammer vindt dat bioscopen verdwijnen (er is een reden dat ik m’n verdwenen bioscopen serie maak), ben ik ook van mening dat het bedrijven zijn die moeten blijven innoveren om een ervaring aan te bieden waarvoor mensen hun huis uit willen. Stel dat dezelfde soort maatregelen zouden zijn genomen om muziekwinkels te beschermen. Als een cd uitgebracht wordt, moet je drie jaar wachten voordat je het op bv. Spotify kan luisteren. Je kan je het bijna niet voorstellen. Het is het op kunstmatige wijze in stand houden van iets terwijl de vraag in de markt verandert. Dan is het aanpassen of ten onder gaan. Natuurlijk kennen we in Nederland ook wel een periode tussen een bioscooprelease en thuis, maar die is vaak veel korter.
Wat is jouw mening:
Moeten bioscopen worden beschermd?
Iedereen heeft het wel eens: Je kijkt een film op een bepaalde leeftijd, met een specifiek publiek of in een unieke situatie en bent compleet onder de indruk. Een film die je meteen bestempelt als een favoriet, maar die je vervolgens jaren niet meer ziet. Op een gegeven moment is er zoveel tijd voorbij gegaan dat je de film nog een keer wilt zien, maar je jezelf afvraagt of die film echt zo goed is als je je herinnert. Zelf vroeg ik me dat afgelopen weekend af. M’n oudste dochters hadden The Matrix nog nooit gezien en het is toch zo’n titel een keer gezien moet hebben. Het was minstens tien jaar geleden sinds ik ‘m zag en had toch m’n voorzichtige twijfels of deze titel van de Wachowski’s nog steeds zo’n indruk wist te maken. Gelukkig was dat wel zo, maar het is een gevoel dat ik vaker heb wanneer ik iets lang niet heb gezien. Komt je dit bekend voor?
Zijn er films die je niet nog een keer kijkt om teleurstelling te voorkomen?
Als filmliefhebber heb ik een enorm aantal films gezien en ben ik altijd bezig om m’n kennis uit te breiden door klassiekers te zien of films die een bepaalde impact hadden. Toch zijn er af en toe films waarvan je weet dat je ze eigenlijk moet hebben gezien om er over mee te kunnen praten, maar die je als je eerlijk bent gewoon niet wilt zien. Voor mij zijn dat bijvoorbeeld de Twilight films. Films die ik uit mezelf weiger te kijken, maar waarvan ik er tenminste eentje van zou moeten zien om te begrijpen wat er nu zo goed/slecht aan is. Een blindspot die ik dus bewust leeg laat. Zijn er voor jou ook films waarvoor dat geldt?
Zijn er films die je zou moeten kijken, maar “weigert” te zien?
Vorige week publiceerde ik een overzicht van streaming diensten die in Nederland beschikbaar zijn. Ruime keuze voor de consument dus, maar zeker de grote diensten hebben allemaal exclusieve content. Wanneer je dit allemaal wilt zien betekent het een abonnement op meerdere services. En de kans is groot dat dat probleem alleen nog maar blijft groeien als bijvoorbeeld Disney besluit ook in Nederland z’n eigen streaming service beschikbaar te maken. Je kunt dan waarschijnlijk geen Star Wars, Marvel, Pixar of Disney materiaal op bv. Netflix of Ziggo vinden. Versnippering van content over verschillende diensten dus waardoor het allemaal kijken al snel een dure hobby dreigt te gaan worden. Zelf zie ik dat als het grootste gevaar van het aanbod, maar ben benieuwd hoe jij hier tegenaan kijkt:
Wat is jouw mening over het grote aantal streamingdiensten?
Deze week is de vraag misschien een beetje vaag, maar ik zat na te denken over hoe we films beleven. Dat doen we natuurlijk stuk voor stuk anders. Het ligt niet alleen aan de plek waarop je de film ziet en met wie, maar ook hoe je zelf in je vel zit, hoe moe je bent of welke dingen je in je leven hebt meegemaakt. Daardoor kan een bepaalde titel voor de één een meesterwerk zijn, terwijl het iemand anders koud laat. Films kunnen enorm complex in elkaar zitten en soms meer betekenis hebben dan je op het eerste gezicht ziet. Toch kan ieder voor zichzelf wel aanwijzen waarvoor hij/zij bij het kijken totaal geen oog heeft. Voor mij persoonlijk is dat heel vaak filmmuziek. Het is er om de sfeer te versterken, maar ik ben me er (tenzij het bv. pop muziek is) meestal niet van bewust en kan er na het zien van een film helemaal niets over zeggen. Anderen hebben dat bijvoorbeeld met subtekst/grotere thema’s waarop wordt gedoeld. Hoe zit dat bij jou?
Zijn er elementen van films die langs je heen gaan en je je niet bewust van bent?
De jaren ’80 en ’90 was het tijdperk van de grote actiehelden. Je had natuurlijk Sylvester Stallone, Arnold Schwarzenegger, Jean-Claude van Damme, Steven Seagal, Chuck Norris en Bruce Willis. En alhoewel en nog steeds actiefilms gemaakt worden is de vraag of de acteurs die in die rollen spelen te vergelijken zijn met de mannen uit de gloriedagen. Kijk bijvoorbeeld naar een Liam Neeson en Denzel Washington, die beide al in de zestig zijn. Als je kijkt naar de iets jongere acteurs dan kom je uit bij Dwayne Johnson, Jason Statham en Vin Diesel, die allemaal te zien zijn geweest in de Fast & Furious reeks. Van dit drietal is Johnson misschien het beste nog te vergelijken met de heren van toen aangezien hij (bijna) altijd garant staat voor succesvolle actiefilms.
Zijn er volgens jou nog echte actiehelden en zo ja, wie zijn jouw favorieten?