Frank and Ollie is een documentaire die al een lange tijd op m’n IMDB “to watch” lijst stond, maar die eigenlijk niet te vinden was. Het was dan ook een positieve verrassing toen ik deze vorige week tegenkwam op Disney+ en ‘m eindelijk kon zien. Films die gaan over het maken van films vind ik altijd boeiend en ik was dan ook benieuwd naar wat deze film in petto had. Continue reading
Toen ik afgelopen zomer in Griekenland was, bezocht ik een prachtige baai die omgeven was door rotsen van een meter of 15 hoog. Uiteraard wilde ik genieten van het uitzicht en besloot ik ze te beklimmen. Daarbij is het woord beklimmen misschien iets te veel van het goede, want nergens hoefde ik aan een richel te hangen of goed te kijken hoe ik boven kon komen. Er waren veel platte stukken en bepaalde gedeeltes zagen er bijna uit als trappen. Toen ik eenmaal bovenop stond had ik al het gevoel redelijk hoog te zijn en kon ik me de gevolgen van een val goed inbeelden. Het is dan ook moeilijk te bevatten dat iemand een gebergte, El Capitan in Yosemite Park, van 2307 meter hoog beklimt. Zonder een enkele vorm van beveiliging. Dat is echter wel wat Alex Honnold voor ogen had en dat heeft geresulteerd in de documentaire Free Solo. Continue reading
Relaties zijn fragiel en het opbouwen van een goede relatie, waarin je de ander kent, weet wat zijn of haar behoeftes zijn en hoe je de andere het best kan steunen kan soms jaren duren. Als de basis eenmaal goed is kan zo’n relatie lang stand houden. Dat is ook het geval voor Joan (Glenn Close) en Joe Castleman (Jonathan Pryce). De twee zijn al jaren getrouwd en Joe is een schrijver die enorm succesvol is. Hij krijgt op een gegeven moment dan ook het telefoontje waarvan hij altijd heeft gedroomd, het ontvangen van de Nobel prijs voor de literatuur. Samen met z’n vrouw springen ze op het bed van vreugde en ondernemen ze de reis naar Stockholm. Eenmaal daar begint Joan echter te twijfelen aan de basis waarop ze de rest van haar leven heeft gebaseerd. Continue reading
Er is een handjevol regisseurs van wie ik elke nieuwe film die ze maken blind zal zien, ongeacht het onderwerp. Eén daarvan is Quentin Tarantino. Pulp Fiction behoort al jaren tot m’n top 3 favoriete films en ook z’n andere films heb ik met veel plezier bekeken. Het is een regisseur met een eigen stijl die films uitbrengt die met geen andere te vergelijken zijn en, zeker in het huidige landschap van prequels, sequels, spinoffs en remakes, opvallen. Dat Tarantino een filmnerd is, is algemeen bekend, maar wat zou dat betekenen voor een film die zich in het centrum van film, Hollywood afspeelt? Continue reading
Lego, Playmobil, Battleship, Transformers, G.I. Joe, He-Man….slechts enkele voorbeelden van speelgoed dat uiteindelijk de basis zou vormen voor een film. Zodra zo’n type film wordt aangekondigd hou je als filmliefhebber je hart vast, want hoe goed zou het kunnen zijn? Over het algemeen eigenlijk niet erg goed (met de Lego films als uitzondering en sommige van de overige films misschien als guilty pleasures). Dora begon uiteraard niet als speelgoed, maar als TV-serie. Maar hoe kun je een klein meisje dat direct tegen de kijker praat vertalen naar een speelfilm op het grote doek? Als vader heb ik door de jaren heen flink wat Dora afleveringen gezien en ik keek niet uit naar dit bioscoopbezoek, maar het was de enige op dat moment die ik nog niet had gezien en waar heel het gezin naar toe kon. Toen de aftiteling na bijna een uur en drie kwartier echter verscheen was ik enorm verbaasd dat ik er zo van had genoten. Continue reading
We zien de mensen om ons heen, of dat nu gezin, familie of vrienden zijn, vaak aan als vanzelfsprekend. Niet altijd zijn we er ons bewust van dat dat ineens kan veranderen. Kinderen kunnen uit huis gaan, gebrek aan contact met vrienden kan die relatie verwateren of iemand blijkt bijna aan het einde van z’n leven te staan. En alhoewel je weet dat het situaties zijn die je in je eigen leven zult meemaken, toch ben je er nooit van tevoren veel mee bezig en is het moeilijk om er op het moment zelf mee om te gaan, om je innerlijke rust weer te vinden. Zo’n situatie vormt de basis van Paddleton. Continue reading
Als je al wat langer m’n recensies leest, dan weet je dat ik films het liefst met zo min mogelijk voorkennis zie. Geen trailers, geen samenvattingen of screenshots, gewoon “blind” een film zien laat je alles in het moment beleven, waarbij je geen verwachtingen hebt van waar het uiteindelijk heen zal gaan of kennis hebben van een bepaald stuk of een grap. Treasures from the Wreck of the Unbelievable, die te vinden is op Netflix, is een documentaire die je gewoon moet opzetten. Deze recensie kun je daarna verder lezen *spoiler waarschuwing*. Continue reading
Als je aan Black Mirror denkt, dan denk je vooral aan de ontwikkeling van technologie in de toekomst en tot welke situaties dat mogelijk kan leiden (vaak met een donkere twist). In dat opzicht valt deze aflevering op, omdat deze zich volledig afspeelt in het verleden, 2018. Hoe relevant is Smithereens daarmee? Continue reading
Eén van de meest gehate regisseurs ooit is waarschijnlijk Uwe Boll. Deze Duitser staat inmiddels niet meer achter de camera (hij runt nu een aantal restaurants), maar z’n films hebben door de jaren heen veel teweeg gebracht. Iemand die controverse niet uit de weg ging en op een gegeven moment zelfs in de boksring stond met filmrecensenten nadat hij ze had uitgedaagd om te vechten of simpelweg hun mond te houden over z’n films. In deze documentaire kijkt regisseur Sean Patrick Shaul naar deze man, z’n films en de mensen waarmee hij werkte. Continue reading
Met Toy Story 3 leverde animatiestudio Pixar een waardige afsluiter af voor de avonturen van een hechte groep speelgoed. De aankondiging van een vierde deel voelde daardoor vreemd aan. Waarom nog een deel? Woody, Buzz en de rest hadden alles toch wel meegemaakt? Waarom wil Disney nog meer geld uit deze karakters persen? Met die vragen ging ik naar het vierde deel en de verwachting dat dit de minste in deze franchise zou worden. Die verwachting bleek echter onjuist te zijn. Continue reading