Er is een handjevol regisseurs van wie ik elke nieuwe film die ze maken blind zal zien, ongeacht het onderwerp. Eén daarvan is Quentin Tarantino. Pulp Fiction behoort al jaren tot m’n top 3 favoriete films en ook z’n andere films heb ik met veel plezier bekeken. Het is een regisseur met een eigen stijl die films uitbrengt die met geen andere te vergelijken zijn en, zeker in het huidige landschap van prequels, sequels, spinoffs en remakes, opvallen. Dat Tarantino een filmnerd is, is algemeen bekend, maar wat zou dat betekenen voor een film die zich in het centrum van film, Hollywood afspeelt?
Rick Dalton (Leonardo DiCaprio), een televisiester die over z’n top is en z’n stuntman Cliff Booth (Brad Pitt) proberen succesvol te zijn in de filmindustrie. Het is 1969, een jaar dat velen zien als het einde van een tijdperk, mede door wat de Manson familie destijds deed.
Eén van de belangrijkste vragen die ik mezelf stelde na het kijken van de film was in hoeverre een groot gedeelte van deze film werkt wanneer je geen of minimale kennis hebt over Charles Manson en de moorden die door zijn “familie” werden uitgevoerd (en dan voornamelijk die van Sharon Tate). Zelf wist ik dat ze vermoord was, maar verder ging de kennis niet. Als dan aan het begin het bordje met de straatnaam verschijnt waar de moord is gepleegd, doet dat je niets en vraag je je af wat de reden hiervan is. Ook heb je geen idee waarom Margot Robbie zo veel gevolgd wordt, terwijl ze totaal eigenlijk onbelangrijk is voor de rest van het verhaal. Veel momenten worden nietszeggend en daardoor kunnen de 2 uur en 41 minuten nog langer aanvoelen (zelf had ik dit gevoel echter niet). Mij inspireerde de film me juist om na het zien hiervan de “You Must Remember This” podcast op te zoeken en naar alle 12 “Charles Manson’s Hollywood” afleveringen te luisteren en een documentaire over Manson op de NPO te kijken. Vooral de podcast schetst een enorm goed beeld van Hollywood en de maatschappij in de jaren zestig en ik kon me niet aan het gevoel onttrekken dat dit waarschijnlijk inspiratie is geweest voor Tarantino. Veel momenten uit de podcast komen namelijk letterlijk terug (alhoewel de podcast uiteraard ook gebaseerd is op boeken en nieuwsberichten).
Maar de rode draad in het verhaal zijn de karakters die door DiCaprio en Pitt worden gespeeld. Doordat ze in de filmindustrie werken, geeft het Tarantino de kans om andere genres in te duiken, te laten zien hoe films worden gemaakt, wat er gebeurt op de set en hoe de carrière er van een acteur of stuntman kan uitzien. Door het constant springen tussen verschillende momenten in de tijd en situaties wordt dat als een soort mozaïek gepresenteerd en probeer je als kijker het grote geheel te blijven zien. DiCaprio en Pitt zijn beide fantastisch in hun rollen. Daarnaast laat Tarantino weer zien dat hij in staat is om de spanning te blijven opvoeren totdat je je adem eigenlijk niet langer kan inhouden. Een scène op een ranch waar de Manson familie woont is daar het perfect voorbeeld van. Once Upon a Time bevat het nodige geweld, maar die zit vooral tegen het einde en kan gezien worden als de ontlading voor alles wat ervoor kwam. Niet iedereen zal van deze film kunnen genieten, maar ik heb er van genoten en wil ‘m na het opdoen van kennis over Manson’s Hollywood graag nog een keer zien.
Ik vond ‘m geweldig. Het acteerwerk van Pitt en DiCaprio is fenomenaal en de twist op het einde was een klassieke Tarantino stunt!
Ja, dat is het inderdaad. En het einde was wel heel erg sterk uitgewerkt…
Yep, helemaal mee eens hoor. Heb de film nu 2x in de bios gezien en zou hem moeiteloos een derde keer kunnen bekijken. Pure vakmanschap maar ja, twijfelt er iemand nog aan de capaciteiten van Tarantino?
Kan ik helemaal begrijpen, wil ‘m zelf ook nog een keer zien als ik dat thuis kan doen. Tarantino is inderdaad een capabele regisseur.