Nee, voor degenen die zich afvragen of ik weer over films ga bloggen. Alhoewel ik nog steeds kan genieten van films (recent bijvoorbeeld David Fincher’s fantastisch The Killer gezien), voel ik nog niet de drang om weer recensies te schrijven. Wel wil ik wat anders delen. Continue reading
Creativiteit en het tot stand komen van een werk is soms ongrijpbaar. Het is soms onduidelijk waar de drang om iets te maken vandaan komt, hoe je op een bepaald idee komt en waarom je keuzes maakt om tot het uiteindelijke resultaat te komen. Dat is iets wat deel uitmaakt van elke creatieve uiting, of dat nu films, schilderijen, muziek of iets anders is. Song Exploder is een podcast die al jaren muzikanten interviewt over een nummer dat ze hebben gemaakt. De muziek zelf wordt met behulp van de originele bestanden, soms per instrument, uit elkaar getrokken. Je hoort waarom bepaalde keuzes gemaakt zijn, welk gevoel er achter zit of welke boodschap er wordt overgedragen. Het zijn relatief korte afleveringen, vaak minder dan een half uur, waarin je na het verhaal en de muziek het uiteindelijk nummer in z’n geheel hoort. Met de serie Song Exploder maakt podcaster Hrishikesh Hirway met hetzelfde concept de stap naar een visueel medium. Continue reading
15 jaar geleden was er een groep vrienden die besloten om een hip hop groep te beginnen. Ze wisten een kleine kelder van een boekenwinkel om te toveren tot een plek waar ze konden oefenen en optreden en ze ter plekke teksten verzonnen, gebaseerd op suggesties uit het publiek. De groep Freestyle Love Supreme zou lange tijd onbekend blijven, maar een aantal leden zijn echter uitgegroeid tot wereldsterren. Christopher Jackson brak door met zijn rol van Washington in Hamilton, Thomas Kail begeleidde de groep en deed dat ook voor Hamilton. En de bekendste is natuurlijk Lin-Manuel Miranda, die Hamilton schreef en inmiddels een groot aantal filmrollen op z’n naam heeft staan en daarnaast diverse Disney nummers heeft geschreven voor onder andere Moana en Mary Poppins Returns. Deze documentaire laat de reis zien die ze hebben meegemaakt en de rol die de groep in hun succes heeft gespeeld. Continue reading
Hype voor een bepaald stuk entertainment kan gevaarlijk zijn. Er kan een moment komen dat je verwachtingen zo hoog zijn, dat iets alleen nog maar kan tegenvallen. Het toneelstuk Hamilton, dat gaat over één van de “founding fathers” van Amerika, is iets waar ik al jaren in diverse podcasts alleen maar lovende verhalen over hoorde. Het toneelstuk was altijd uitverkocht en de prijzen voor een kaartje waren astronomisch. En gezien het onderwerp had ik zo’n m’n bedenkingen. Toen de soundtrack uitkwam heb ik ‘m misschien een keertje opgezet, maar niet m’n volle aandacht gegeven en dat was het. Ik kon me niet voorstellen dat dit toneelstuk echt zo bijzonder was. Toen Hamilton vorige week op Disney+ verscheen moest ik ‘m echter wel zien, om eindelijk dit stuk m’n volle aandacht te geven en voor mezelf een mening te kunnen vormen over deze historische musical. En ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Continue reading
Het is een enorme uitdaging om als artiest relevant te blijven. Je hoeft maar te kijken naar het aantal one hit wonders (Big Shaq, PSY etc) die enorme hits hadden, maar er geen blijvende carrière van hebben weten te maken. Zelf grote namen zijn zo goed als hun laatste album en moeten hard hun best blijven doen om relevant te blijven. Als je kijkt naar hip hop is het aantal echte sterren enorm klein. Bekende groepen en artiesten uit de jaren ’80 en ’90 zijn verdwenen of vergeten. Eén van de uitzonderingen daarop waren de Beastie Boys. Een groep die in de jaren ’80 startte als punkgroep, de switch maakten naar hip hop en evolueerden tot muzikanten die maakten wat ze wilden, zelfs als dat geheel instrumentale nummers waren. Nadat Adam Yauch (MCA) in 2012 aan kanker overleed, besloten de overige leden geen muziek meer te maken. Ze brachten eerder een boek uit en nu is er deze, door Spike Jonze geregisseerde, documentaire. Continue reading
De muziekwereld heeft een hoop artiesten die wereldbekend zijn door hun muziek en persoonlijkheid. Artiesten die in hun genres iets bijzonders wisten te maken en daarmee hun stempel wisten te zetten. Denk aan Beyoncé, Justin Timberlake, Eminem, 50 Cent, Cypress Hill en House of Pain. Wat al deze artiesten echter ook gemeen hebben is dat ze allemaal tatoeages hebben van Mister Cartoon. Deze kunstenaar uit Los Angeles was al vanaf jonge leeftijd bezig met tekenen en graffiti. Hij ontwierp T-shirts voor de eigenaren van low-riders. Het was pas jaren later dat hij ook z’n tekeningen op de huid van anderen ging zetten. En aangezien deze mensen wereldbekend waren, maakte hij al snel een naam voor zichzelf. Hij had dat succes mede te danken aan Estevan Oriol, een tourmanager voor Cypress Hill, House of Pain en Funkdoobiest, die als enige begon met het vastleggen van optredens op video en het maken van foto’s. De twee werden hechte vrienden en samen hebben ze de wereld weten te veroveren. Oriol wil met deze documentaire laten zien hoe die reis er uit zag. Continue reading
Toen ik als tiener de muziek vond die me aansprak, wilde ik zoveel mogelijk mensen er mee in aanraking brengen. Je voelt ergens een connectie mee en wilt dat delen, omdat je denkt dat anderen hetzelfde zullen hebben. Dus ik zette het raam van m’n kamer open en m’n boxen hard, als ik in de tram zat zette ik het volume van m’n walkman eigenlijk veel hoger dan goed was en toen ik m’n eerste auto had waren vaak de ramen open (ok, dat laatste had ook te maken dat ik geen airco had). De invloed van muziek op iemand kan enorm zijn, vooral als tiener. Ik zie dat ook bij m’n dochters wanneer ze een nummer delen en je ziet hoeveel het voor ze betekent en ze willen dat je hetzelfde ervaart. Het is dat gevoel waar Blinded by the Light om draait. Continue reading
“Industry rule #4080, record company people are shady!”, aldus Q-Tip van A Tribe Called Quest in “Check the Rhime”. In deze YouTube Original documentaire vertellen voormalige leden van diverse boy/girl bands, waaronder The Backstreet Boys en *NSYNC, wat hun ervaringen waren met zakenman Lou Pearlman. Nadat hij jaren in de vliegtuigindustrie had gewerkt, werd hij door het succes van New Kids on the Block geïnspireerd om ook de muziekindustrie in te gaan. Hij zette een platenlabel op en begon een talentenjacht om zo zijn eerste band samen te stellen, The Backstreet Boys. Hij zorgde voor onderdak, danslessen en alles wat de jongens nodig hadden en bracht veel tijd met ze door tot hun doorbraak. Door de leden van de band werd hij als een soort vaderfiguur gezien, een verhaal dat ook anderen vertellen. Toch bleek Pearlman een man met twee gezichten. Dat werd duidelijk toen bands al een enorm succes waren, miljoenen platen hadden verkocht, maar waarbij de eerste cheque die ze ontvingen nog minder dan het minimumloon bleek te zijn. Daarnaast bleek dat hun mentor zichzelf ook lid van de band had gemaakt en daardoor nog meer geld wist te verdienen. Continue reading
Toen de Wu-Tang Clan in 1993 hun eerste album, Enter the 36 Chambers, uitbrachten, was vielen ze op. Niet alleen was er eerder niet een groep met zoveel leden (9), maar ze klonken ook anders dan wat er op dat moment uit was. De beats van producer RZA waren enorm rauw en de groep werd snel enorm populair. Zelf liep ik destijds ook met een zelf getekende W op m’n rugzak en luisterde ik veel naar de muziek die de verschillende leden in de jaren daarna uitbrachten. 25 jaar later treedt de groep nog steeds op. Zo staan ze aanstaande donderdag samen met De La Soul en Public Enemy in de Ziggo Dome. De vierdelige documentaire serie Wu-Tang Clan: Of Mics and Men duikt de geschiedenis in en kijkt naar het ontstaan van de groep, hun eerste album en diverse gebeurtenissen in hun lange carrière. Continue reading
Na hoeveel films over hetzelfde onderwerp kun je zeggen dat er een nieuw subgenre is ontstaan? Na 8 Mile, Patti Cake$, Bodied en nu VS. denk ik dat het tijd is om te zeggen dat het zo ver is. Binnen het “coming of age” genre is een nieuw subgenre ontstaan waarin blanke rappers zichzelf via rap battles moeten bewijzen, terwijl ze worstelen met hun relaties tot anderen en tijdens de battles heel persoonlijk worden. Waarmee VS. zich onderscheidt ten opzichte van de andere films is het feit dat het zich niet afspeelt in Amerika, maar in de UK. In hoeverre valt deze film daarmee op? Continue reading