One Cut of the Dead (2017) – Recensie

One cut of the dead recensie

Elk jaar komt er een enorm aantal films uit. Veel zullen nooit veel aandacht krijgen en zal niemand zich meer herinneren. En zelfs als ze aandacht krijgen hoeft dit niet te betekenen dat ze ook daadwerkelijk memorabel zijn. Zelf zie ik af en toe in m’n statistieken van deze site titels van films die geen belletje meer doen rinkelen, terwijl ik er toch over heb geschreven. Pas bij het bekijken van de foto’s weet ik dan pas welke het was. Andersom gebeurt echter ook. Films die ook in een bepaalde jaar uit zijn gekomen, bijna of geen aandacht kregen, maar door de jaren heen toch een naam weten op te bouwen en waar je over blijft horen. Dat is het geval voor de Japanse zombiefilm One Cut of the Dead. Daar bleef ik maar positieve berichten over lezen. Na het kijken van de film is dat helemaal terecht, dit is voor de filmliefhebber genieten. Continue reading

Little Monsters (2019) – Recensie

Little Monsters recensie

Soms heb je van die combinaties waarvan je initieel niet zou denken dat ze kunnen werken, zoals bijvoorbeeld M&M’s en zoute popcorn. Toch blijkt die mix van zoet en zout heerlijk te zijn. Het bij elkaar gooien van bepaalde ingrediënten kan iets nieuws en verrassends opleveren, maar het kan natuurlijk ook compleet misgaan. Wat er gebeurt als je een kleuterklas en zombies combineert, laat de Australische film Little Monsters zien. Is dat een geslaagde mix? Continue reading

Midsommar (2019) – Recensie

Midsommar recensie

Misschien klink ik als een “broken record”, maar wat is het toch heerlijk om een film te kunnen zien met minimale voorkennis en compleet verrast te worden. Over Midsommar kende ik allen de poster en wist ik dat het in het horror genre viel, maar meer ook niet. De bijna twee en een half uur die ik meemaakte wisten me compleet te verrassen en resulteerden in een ervaring die ik niet snel zal vergeten. Continue reading

In Fabric (2018) – Recensie

In Fabric review

Het bekijken van een film is het beetje als het leren kennen van iemand die je nog niet kent. Je weet van tevoren niet wat je kunt verwachten en naarmate je tijd doorbrengt kom je meer te weten en voel je of er een klik is. Wanneer die er niet is dan hoeft dat niet te betekenen dat het een slecht persoon is, maar dat je simpelweg te weinig raakvlakken hebt om in elkaars belevingswereld mee te gaan. In Fabric is een film die veel lovende kritieken kreeg, maar waar ik zelf maar weinig connectie mee kon krijgen. Continue reading

Toy Story 4 (2019) – Recensie

Toy STory 4 recensie

Met Toy Story 3 leverde animatiestudio Pixar een waardige afsluiter af voor de avonturen van een hechte groep speelgoed. De aankondiging van een vierde deel voelde daardoor vreemd aan. Waarom nog een deel? Woody, Buzz en de rest hadden alles toch wel meegemaakt? Waarom wil Disney nog meer geld uit deze karakters persen? Met die vragen ging ik naar het vierde deel en de verwachting dat dit de minste in deze franchise zou worden. Die verwachting bleek echter onjuist te zijn. Continue reading

Gräns (2018) – Recensie

Gräns Border recensie

In een zee van films kunnen de golven soms zo voorspelbaar worden, dat je al varend hoopt op een golf die in plaats van glooiend misschien een andere vorm heeft, zoals vierkant. Helaas is de kans daarop uiterst klein, maar toch hoop je als filmliefhebber er eentje te ontdekken. Een film die je weer frisse moed geeft dat er nog unieke dingen te vinden zijn. Gräns (Border) is zo’n titel. Continue reading

Love, Death & Robots (2019) – Recensie

Love Death & Robots recensie

Alhoewel er elke week een lading aan nieuwe content op Netflix verschijnt, neem ik over het algemeen de tijd om wat m’n interesse heeft te kijken. Ik voeg het wanneer het wordt aangekondigd al aan m’n lijst toe en kijk het vaak pas een aantal weken nadat het is uitgekomen. Vorige week was echter zo’n week waarin ik niet kon wachten tot de releases van Triple Frontier (recensie volgt nog), seizoen 2 van The OA en deze serie, Love, Death & Robots. Met Tim Miller (regisseur van onder andere Deadpool) en David Fincher als executive producers en een science fiction inslag, was ik erg benieuwd. De trailer had ik niet gezien en ik was dan ook totaal niet voorbereid op wat er over me heen zou komen, maar ik kon er geen genoeg van krijgen. Continue reading

Velvet Buzzsaw (2019) – Recensie

Recensie Velvet Buzzsaw

Waarom maakt iemand kunst? Of dit nu schilderijen, muziek of zelfs een bepaald genre film is. Wat motiveert iemand om iets te creëren? Eén van de belangrijkste redenen is waarschijnlijk het vorm geven aan datgene wat er in je omgaat. Dat kan puur creatief zijn, maar kan ook een bepaald gevoel zijn dat geuit moet worden. Als dat de basismotivatie is van kunst, dan is alles wat erna komt in essentie bijzaak. De praktijk is uiteraard dat je van full-time creativiteit niet kan leven en dat wat je maakt ook aan de man moet worden gebracht. En dat is vaak het moment dat anderen bepalen wat er met jouw werk gebeurt. Een recensent kan het compleet de grond in boren, maar het kan ook zijn dat een kunsthandelaar (of platenlabel of filmdistributeur) het op zo’n manier aanbiedt en hype weet te creëren dat je werk “hot” is en iedere consument staat te zwaaien met z’n geld.

Mensen volgen graag anderen en dat geldt ook als het gaat om kunst. De documentaire The Price of Everything maakte dat zeer duidelijk bij een kijkje achter de schermen bij een veilinghuis. Als geld een rol speelt kunnen zelfs de laatste wensen van een kunstverzamelaar genegeerd worden, zoals The Art of the Steal pijnlijk duidelijk maakte. Tegen die achtergrond van hebzucht speelt Dan Gilroy’s (Nightcrawler) nieuwste film, Velvet Buzzsaw, zich af. Continue reading

Wellington Paranormal – Seizoen 1 – Serie Recensie

Recensie Wellington Paranormal

Taika Waititi heeft met Thor: Ragnarok aan een groot publiek laten zien wat zijn vorm van humor is, maar veel filmliefhebbers zagen al eerder films als Boy, Hunt for the Wilderpeople en What We Do in the Shadows. De laatste, waarin een “documentaire crew” een stel vampieren volgt die samen in een huis wonen was zowel bizar als hilarisch. In die mockumentary kwamen ook heel even twee agenten voor, Officer Minogue (Mike Minogue) en Officer O’Leary (Karen O’Leary), die niet al te slim over kwamen wanneer ze naar het huis moeten om onderzoek te doen. Met Wellington Paranormal krijgen die twee karakters een eigen spinoff show. Continue reading

Mandy (2018) – Recensie

Recensie Mandy

Het kijken van een film waarin Nicholas Cage speelt is al jaren een gok. Alhoewel hij aan het begin van z’n carrière nog een bewuste keuze leek te maken voor de rollen die hij speelde, lijkt die tijd allang voorbij te zijn. Daardoor heeft hij in een hoop slechte films gespeeld, waarbij je soms dan wel de stille hoop hebt dat je hem “full Cage” ziet gaan (compleet overdreven acteren). Er zijn verzamelingen van YouTube video’s te vinden die zulke momenten vieren. Tegenover elke Joe of The Trust zijn minstens vijf slechte films te plaatsen. Rond Mandy was er een aardig buzz, is deze terecht? Continue reading