Waarom maakt iemand kunst? Of dit nu schilderijen, muziek of zelfs een bepaald genre film is. Wat motiveert iemand om iets te creëren? Eén van de belangrijkste redenen is waarschijnlijk het vorm geven aan datgene wat er in je omgaat. Dat kan puur creatief zijn, maar kan ook een bepaald gevoel zijn dat geuit moet worden. Als dat de basismotivatie is van kunst, dan is alles wat erna komt in essentie bijzaak. De praktijk is uiteraard dat je van full-time creativiteit niet kan leven en dat wat je maakt ook aan de man moet worden gebracht. En dat is vaak het moment dat anderen bepalen wat er met jouw werk gebeurt. Een recensent kan het compleet de grond in boren, maar het kan ook zijn dat een kunsthandelaar (of platenlabel of filmdistributeur) het op zo’n manier aanbiedt en hype weet te creëren dat je werk “hot” is en iedere consument staat te zwaaien met z’n geld.
Mensen volgen graag anderen en dat geldt ook als het gaat om kunst. De documentaire The Price of Everything maakte dat zeer duidelijk bij een kijkje achter de schermen bij een veilinghuis. Als geld een rol speelt kunnen zelfs de laatste wensen van een kunstverzamelaar genegeerd worden, zoals The Art of the Steal pijnlijk duidelijk maakte. Tegen die achtergrond van hebzucht speelt Dan Gilroy’s (Nightcrawler) nieuwste film, Velvet Buzzsaw, zich af.
In de kunstwereld van Los Angeles is Morf Vandewalt (Jake Gyllenhaal) dé kunstcriticus die een artiest kan maken of breken. Hij is genadeloos en is compleet op de hoogte van wat artiesten, kunsthandelaren en musea doen. Iedereen probeert dan ook een goede band met hem te behouden. Wanneer een goede vriendin van Morf, Josephina (Zawe Ashton), een verzameling werken vindt van een onbekende kunstenaar informeert ze hem hierover. Hij is sprakeloos en al snel raak iedereen die de werken ziet er van in vervoering. Er ontstaat een hype, waarbij diverse partijen elkaar te slim af proberen te zijn. Er wordt een kunstmatige schaarste gecreëerd door kunsthandelaar Rhodora Haze (Rene Russo) en de prijzen schieten snel omhoog. De werken blijken echter een mysterieuze kracht te bevatten die hebzucht afstraft.
Ik heb het wel eens eerder geschreven, maar de manier waarop de kunstwereld werkt fascineert me en dat weet deze film op een boeiende wijze te combineren met het supernatuurlijke. De sterke cast, dynamiek van kunsthandelaren, critici en musea en vaak dreigende sfeer met lichte horror elementen, zorgen ervoor dat Netflix weer een sterke film voor een breed publiek beschikbaar maakt. Dan Gilroy zei recent in een interview dat hij ooit betrokken was bij Tim Burton’s Superman Lives. Een project waar hij anderhalf jaar voor schreef, voordat de studio besloot het project te stoppen. Het was een moeilijk moment voor hem, want al z’n werk leek voor niets te zijn geweest. Toch zag hij het uiteindelijk positief, omdat hij er zelf door gegroeid was en het eigenlijk niet uitmaakt als de rest van de wereld het niet ziet. Dat inspireerde hem uiteindelijk weer en komt ook gedeeltelijk in deze film terug. Het gaat om het creëren op zich, omdat je daarmee jezelf uit. Succes in welke vorm dan ook daarna is alleen mooi meegenomen. En dat is in een wereld waarin iedereen snel lijkt te willen scoren een prachtige gedachte.
Pingback: Vraag van de week: Willen recensenten stiekem filmmaker zijn? | De Filmkijker
Hoewel ik volledig je argumentatie snap waarom je deze film goed vindt, ben ik het in dit geval niet met je eens. Gevalletje Mowgli, alleen dan andersom 😉 Ben stiekem wel een beetje jaloers op je dat je er zo van hebt genoten. Ik had namelijk wat moeite om door deze film heen te komen en heb hem tussendoor wel drie keer op pauze gezet.
Hahah, inderdaad gevalletje andersom. Zag dit vooral als een film die de kunstwereld op de hak neemt en daar op een leuke manier gebruik maakt van diverse aspecten die er spelen. Het commerciële aspect aan kunst voelt altijd dubbel aan en dat wordt hier duidelijk afgestraft.
Jammer dat jij het niet goed vond, maar uiteraard respecteer ik dat ook 🙂