De afgelopen jaren is m’n aankoopgedrag enorm veranderd. Ging ik vroeger nog voor bijvoorbeeld games of huishoudelijke apparaten richting het winkelcentrum, tegenwoordig bestel ik het online zodat ik het de volgende dag gewoon thuis bezorgd krijg. Enorm handig natuurlijk, maar een verandering die uiteindelijk een enorme impact heeft gehad op het straatbeeld. Dat gemak spreekt aan en het resultaat is dat veel bekende winkelketens uit het straatbeeld verdwenen.
Het aantal pakketten dat dagelijks moet worden bezorgd is dan ook enorm en met alle aandacht voor het milieu is het makkelijk voor te stellen dat ook dat een negatieve ontwikkeling is geweest aangezien er per product waarschijnlijk meer kilometers moeten worden gemaakt. Maar ik realiseerde me nooit wat dat betekent voor de pakketbezorgers. Natuurlijk heeft het gezorgd voor extra banen, maar hoe ziet het leven van zo’n bezorger er uit? Deze mannen en vrouwen moeten namelijk per dag “150 tot 200 pakketten in krap 8,5 uur” bezorgen. Wat voor impact dat zou kunnen hebben laat regisseur Ken Loach zien in z’n nieuwe film, Sorry We Missed You.
De Britse Ricky Turner (Kris Hitchen) staat op het punt om “eigen ondernemer” te worden als hij aan de slag gaat voor een onderneming die pakketten bezorgt. Hij kan elke dag een bestelwagen huren (tegen een zeer hoog bedrag) of er zelf één aanschaffen. Hij besluit dat laatste te doen, maar omdat z’n gezin bijna geen geld meer heeft is hij genoodzaakt de auto van z’n vrouw Abbie (Debbie Honeywood) te verkopen. Z’n vrouw is verpleegster die haar auto gebruikte voor huisbezoeken, maar nu genoodzaakt is de bus te nemen. Omdat de dagen van beide ouders enorm lang zijn, betekent dit dat hun kinderen het grootste gedeelte van de dag alleen thuis zijn. En met een tienerzoon die op zoek is naar zichzelf en een jonge dochter die ook begeleiding nodig heeft, heeft dat veel impact. De eisen van hun banen zijn zo hoog dat datgene wat het belangrijkste zou moeten zijn, het gezin, hieronder lijdt, wat resulteert in een aantal aangrijpende situaties.
Ken Loach wist eerder al met I, Daniel Blake de zere vinger te leggen op een maatschappelijk probleem en doet dat wederom op voortreffelijke wijze. Dit is een film die je als kijker niet alleen de pijn laat voelen van de huidige manier van werken in bepaalde bedrijfstakken, maar je ook zelf tot nadenken aanzet. Want hoe vaak heb je wel eens een briefje op de mat dat je er niet was en dat die bezorger dus weer extra tijd kwijt is om je pakketje weer te registreren, de volgende dag het nog een keer moet proberen en daarna het naar een afhaalpunt moet brengen? Zelf ben ik van plan het alleen nog te laten bezorgen als ik zeker weet dat ik er ben en anders het meteen naar een afhaalpunt laat brengen. Dan doe ik zelf nog wel wat extra moeite als ik daarmee het leven van zo’n pakketbezorger wat makkelijker maak. En als een film dat teweeg kan brengen, naast je mee te laten leven met het drama dat zich ontplooit (door zeer overtuigend acteerwerk), dan heb je een enorm goede film gemaakt die door iedereen gezien moet worden.
Hoi, mooie recensie! Ken je de film “Ae fond kiss”, ook van Ken Loach? Het verhaal van deze film gaat over een Pakistaanse jongen die een relatie krijgt met een Britse vrouw en over hun cultuurverschillen. Deze film heeft mijn top 100 (net) niet gehaald, maar is zonder meer de moeite waard. Groetjes, Erik
Nee, die heb ik nog niet eerder gezien, maar ik voeg deze aan m’n to watch list toe!