*Deze recensie bevat spoilers*
Gisteren kwam het vijfde seizoen van Charlie Brooker’s serie Black Mirror uit. Een serie die ik altijd met veel plezier kijk en na het interessante Bandersnatch was het weer wachten tot er weer een heel nieuw seizoen beschikbaar zou zijn. Met slechts drie afleveringen is dat misschien weinig, maar als je de drie mini episodes die nog op YouTube zullen verschijnen meerekent is er toch weer iets waar je je als Black Mirror fan in kan bijten. De eerste aflevering is Striking Vipers. En helaas is het een teleurstellend begin.
Het verhaal draait om Danny (Anthony Mackie), die al sinds z’n tienerjaren de vechtgame Striking Vipers met z’n goede vriend Karl (Yahya Abdul-Mateen II) speelt. Het is jaren later en de twee spreken elkaar minder. Danny heeft z’n gezin en Karl lijkt nog altijd de eeuwige vrijgezel. Tijdens Danny’s verjaardag geeft Karl hem de nieuwste versie van Striking Vipers, die komt met een speciale virtual reality “stip” die je aan de zijkant van je hoofd plakt en je mee kan voeren naar een extreem realistische wereld. De twee vrienden beginnen het spel te spelen, beide met hun favoriete karakters (een mannelijke en vrouwelijk vechter), maar omdat alles zo echt aanvoelt en twee elkaar op een gegeven moment op elkaar belanden beginnen ze met hartstocht van elkaar te genieten. Alhoewel Danny initieel besluit dat dit niet meer kan besluiten ze het voort te zetten en Danny’s huwelijk begint er onder te lijden.
Het concept van deze aflevering is een simpele: als je beste vriend een vrouwenlichaam zou hebben, zou je het dan een stapje verder nemen. Hier uitgewerkt met een virtuele wereld. Het probleem is echter dat het eigenlijk niet verder gaat dan dat, waardoor deze aflevering enorm lang aanvoelt. Daarnaast krijg je nooit het gevoel van de sterke connectie tussen de twee, zoals de karakters in bijvoorbeeld San Junipero uit seizoen 3 wel hadden. Daardoor voelt een kus in de echte wereld tegen het einde, het gevecht dat ze daarna hebben en de uiteindelijke oplossing nooit aan als iets waar je als kijker in meeleeft. Op de acteurs is niets aan te merken, maar omdat de kwaliteit van Black Mirror altijd hoog is en je zit te wachten op de donkere kant van het verhaal die er hier eigenlijk niet komt, blijft er te weinig over om je aandacht te blijven houden. Hopelijk is de tweede aflevering beter.
