Mortal Engines (2018) – Recensie

Mortal Engines speelt zich af in een wereld die enorm veranderd is, nadat de “60-Minute War” de aarde zoals we die kennen heeft vernietigd. Amerika is onbewoonbaar, middelen voor het dagelijks bestaan zijn enorm schaars en technologie is verdwenen. Om te overleven zijn steden omgebouwd tot enorme machines die verplaatsbaar zijn, zodat ze op jacht kunnen gaan naar andere steden. Wanneer ze die vinden proberen ze deze als piraten onder controle te krijgen, zodat ze deze kunnen gebruiken als grondstoffen voor hun eigen stad. In deze wereld is Londen één van de grootste verplaatsbare steden en in de openingscènes wordt deze wereld effectief neergezet. Een soort steampunk-achtige omgeving waarin alleen de sterksten overleven en gevaar overal aanwezig is. Maar een film moet meer zijn dan een wereld, het moet ook een verhaal vertellen dat de moeite waard is. Slaagt regisseur Christian Rivers daar ook in?

Spil in het verhaal is Hester Shaw (Hera Hilmar), die London wil binnendringen voor een persoonlijke missie. Daar ontmoet ze Tom Natsworthy (Robert Sheehan) en ondanks dat het niet echt botert tussen de twee zijn ze uiteindelijk genoodzaakt met elkaar te werken om een geheim plan te stoppen.

 Wat zo jammer is aan Mortal Engines is dat de wereld enorm veel potentie heeft, maar de karakters relatief ééndimensionaal blijven en amper ontwikkeling doormaken waardoor je nooit echt meeleeft met de gebeurtenissen. De film bevat zelfs een aantal personages die er enkel te lijken zijn zodat er iets aan de kijker getoond kan worden, niet omdat ze iets aan het verhaal toevoegen (bijvoorbeeld de dochter van Thaddeus Valentine (Hugo Weaving). En alhoewel de steden op rupsbanden er goed uitzien, heb je soms niet een goed gevoel van de schaal en lijken ze kleiner dan ze daadwerkelijk zijn. Toch gebeurt er genoeg in de film waardoor het geheel nooit gaat vervelen, maar een blijvende indruk zal de film niet achterlaten.