Jurassic World: Fallen Kingdom (2018) – Recensie

Je moet als filmmaker een vervolg eigenlijk alleen maar gaan doen als je een idee er voor hebt dat werkt. Jurassic World: Fallen Kingdom is een voorbeeld waar dat duidelijk niet het geval is. Nadat het pretpark in de vorige film veranderde in een voederplaats voor dinosaurussen heeft niemand meer voet gezet op het eiland. De dieren leven er nog steeds, maar alleen dat feit is natuurlijk niet interessant voor een film. Het blijkt dat het eiland een vulkaan heeft die op het punt staat om dino’s (opnieuw) uit te roeien. Je zou kunnen denken “Probleem opgelost!”, maar de de overheid overweegt ze echter te redden. Claire Dearing (Bryce Dallas Howard) is de Dinosaur Protection Group gestart, die voor zo’n reddingsplan zijn. De overheid neemt echter het verstandige besluit ze niet te redden, maar Claire wordt benaderd door Benjamin Lockwood (James Cromwell), die zakenpartner blijkt te zijn van John Hammond, met een plan om de dinosaurussen te redden en te verplaatsen naar een plek waar ze “in vrede kunnen leven”. Ze moet Owen Grady (Chris Pratt) overtuigen om mee te gaan. Dat lukt haar en samen gaan ze naar Isla Nublar. Vervolgens gaat niet alles volgens plan.

De vorig film werkte redelijk omdat het deed wat de eerste Jurassic Park film deed. Het introduceerde een nieuwe wereld die onmogelijk leek en je ziet als kijker hoe de karakters vol verbazing dat ervaren. Wanneer het vervolgens mis gaat leef je met die personages mee terwijl ze proberen te overleven. Dit vervolg moest een manier verzinnen om het gevaar van het eiland af te krijgen (waarom zou iemand er anders naar toe willen gaan) en de schrijvers besloten dat het een goed idee was om het te laten draaien om geld en wat schurken die de dieren willen verkopen als wapens (een van de minst overtuigende punten uit Jurassic World, want hoe vaak zie je Navy Seals gebruik maken van bijvoorbeeld neushoorns?). Vervolgens moeten de hoofdpersonen weer zien te overleven, maar alles voelt zo geforceerd aan. Aangezien de karakters die Pratt een Howard spelen bijna geen persoonlijkheid hebben (en geen karakterontwikkeling) is het maar moeilijk om om ze te geven of mee te leven met de gebeurtenissen. Het ene belachelijke moment wordt opgevolgd door een andere met als doel spanning op te bouwen, die er echter geen moment is.

 Ik moet toegeven dat ik echt moeite had om de film uit te kijken, zo slecht vond ik ‘m. Met z’n grote budget en momenten die spektakel moeten bieden wil Fallen Kingdom je laten geloven dat dit echt geen B-film is, maar slaagt daar niet in. Het probeert de kijker te overtuigen dat die ene dinosaurus die Owen heeft opgevoed, Blue, toch echt anders is (ze laten ‘m nog net niet praten zoals Caesar in Planet of the Apes), maar als bijna elke andere dino iedereen opeet ga je niet ineens meeleven met een beest dat er precies hetzelfde uitziet. Momenten die een geladen sfeer zouden moeten oproepen waren regelmatig lachwekkend, simpelweg omdat ze ongeloofwaardig waren (zoals een “superdinosaurus” die achter een meisje aan zit). Ik moet toegeven dat het idee van het einde interessant zou kunnen zijn, maar ik hoop dat de schrijvers van het (waarschijnlijk onvermijdelijke) vervolg betere ideeën verzinnen om het concept te laten werken.