Ook al zijn er diverse films waar tijdreizen een centraal thema is, blijft het een genre wat relatief klein is in vergelijking met andere genres. Het zijn echter wel mijn favoriete soort films en ik pak dan ook elke kans aan om ze te kijken. Plus One gaat over een specifiek subgenre, de tijdslus. Timecrimes en Triangle zijn twee voorbeelden van films die het concept van herhalende tijd goed gebruiken en waar ik erg van heb kunnen genieten. Is +1 ook de moeite waard?
+1 speelt zich af in de studentenwereld en de hoofdpersoon David (Rhys Wakefield) gaat, samen met een aantal vrienden, naar een groot feest nadat hij wat problemen heeft gehad met z’n vriendin Jill (gespeeld door Ashley Hinshaw). Op het feestje gaat de verlichting plotseling uit en vindt er iets vreemds plaats. De hoofdpersonages zien zichzelf precies dezelfde dingen doen die ze daarvoor ook deden. In plaats van te proberen te begrijpen wat er gebeurt, ziet David dit als een kans om Jill voor zich terug te winnen. De vraag is echter of dit hem lukt en wanneer tijd zich steeds vaker begint te herhalen, of dit niet tot nog grotere problemen leidt.
Alhoewel ik het concept interessant vond komt het niet helemaal goed uit de verf. Het lijkt er op alsof de schrijvers niet wisten hoe ze het interessant konden houden. Alles lijkt langzaam naar iets groots op te bouwen, maar dat moment komt nooit en dat is erg jammer. Films zoals de eerder genoemde Timecrimes en Triangle blijven je bij na het kijken, waarbij je nadenkt over het verhaal en probeert alles te begrijpen. +1 weet dat simpelweg niet te doen en mist diepgang.
Pingback: Recensie: Project Almanac (2015) - De Filmkijker