Toen Morgan Spurlock in 2004 zijn documentaire Super Size Me maakte, wilde hij laten zien hoe ongezond het eten bij McDonald’s was. Hij at een maand lang alleen maar bij McDonald’s, moest bij de vraag of hij het wilde “supersizen” altijd bevestigend antwoorden en liet zien wat deze maaltijden met z’n fysieke en geestelijke gezondheid deed. Met z’n vermakelijke manier van presenteren wist hij een film te maken die impact had (en waarvoor hij ook een Oscar nominatie kreeg), waardoor bepaalde ketens toch gezondere opties leken toe te voegen aan hun assortiment. Met dit vervolg wil Spurlock onderzoeken of fast food ketens echt gezonder zijn geworden. Dat doet hij door zelf een fast food restaurant te openen.
Als kijker vraag je je meteen af hoe Spurlock met het openen van een fastfood restaurant kan laten zien dat het allemaal gezonder is geworden. Toch slaagt hij er in door inzicht te geven in wat hij allemaal moet doen om zo’n restaurant op te zetten je als kijker duidelijk te maken hoe ketens werken aan hun imago. Door simpelweg bepaalde kleuren of (als je er goed naar kijkt) nietszeggende termen in hun folders of op hun muren te plakken kunnen ze al een gezonder imago uitstralen, zonder ook maar iets te veranderen aan de producten zelf. De consument heeft simpelweg het idee dat het beter is door hoe het er uit ziet. Spurlock gaat in zee met marketeers om een naam voor z’n restaurant te bedenken, wat hij wil verkopen en hoe het moet smaken. En zoals de titel al duidelijk maakt, wordt het een restaurant waar kip wordt verkocht. Spurlock wil zelf de kippen kopen en voeden, maar merkt al snel dat een klein aantal grote bedrijven de markt domineren en het zeer moeilijk is om aan kuikens te komen. Na veel zoeken lukt het hem uiteindelijk om ze aan te kopen en om een boer te vinden die een stal voor hem beschikbaar stelt waarin ze kunnen groeien.
Het is vooral daar waar de documentaire de vinger op de zere plek weet te leggen, want boeren worden door de grote bedrijven onder druk gezet en lijken zelfs gekort te worden als er iets gebeurt wat hen niet aanstaat. Daarnaast zijn in Amerika de definities van wat je mag zeggen over je product ook niet erg strikt. “Free range” mag bijvoorbeeld al gebruikt worden als de kippen de optie hebben om een stap buiten een schuur te zetten. Dat ze dat nooit doen omdat de kippen zo snel groeien dat ze bijna niet kunnen lopen en soms zelfs aan hartaanvallen dood gaan door hun gewicht is daarbij niet belangrijk. Ondanks de serieuze momenten blijft dit een documentaire waarin je ook de typische Spurlock humor in ziet. Het geheel voelt luchtig aan terwijl het ook een duidelijke boodschap overbrengt. De impact zal misschien minder groot zijn in vergelijking met z’n originele film door een andere insteek, maar Spurlock levert weer een boeiende documentaire af.
