Skyfall (2012)

Door de jaren heen heb ik diverse Bond films gezien. Een karakter dat door vele acteurs tot leven is gebracht, maar waar ik nooit echt een fan van ben geworden. De reden daarvoor is dat ik altijd het gevoel had dat ik steeds dezelfde film zat te kijken.

Gelukkig hadden de makers van de Bond film ook dat idee en sloegen met Daniel Craig in Casino Royale een andere weg in, een realistischere en meer menselijke Bond, die duidelijk geïnspireerd was door de Bourne films. Het was een goede reboot van de serie, maar de volgende film, Quantum of Solace viel helaas weer tegen. Ik keek dus ook niet echt uit naar Skyfall, maar besloot de film toch een kans te geven, met de hoop dat hij meer zoals Casino Royale zou zijn.

Skyfall begint meteen goed, met één van de beste actiescènes van het jaar, die zich afspeelt in Istanbul. Het is het type actie dat je hart sneller laat kloppen en deze scène zou makkelijk passen in de opening van een Fast and Furious of Batman film en zet meteen de toon voor de rest van de film. De Bond van Daniel Craig is er eentje die kwetsbaar is, zoals we dat al in de vorige twee films zagen. Ook hier is dat het geval, want ondanks z’n gebreken is het z’n patriotisme wat er voor zorgt dat hij wil blijven gaan ook al heeft hij wat problemen. Hij is bereid om alles te doen, zelfs als dat betekent dat hij z’n leven moet geven.

Alhoewel de film een typisch Bond verhaal vertelt, voelt het geheel uniek en fris aan (alhoewel het wel duidelijk is dat The Dark Knight wel als inspiratiebron gediend heeft). Javier Bardem als schurk was een genot om naar te kijken en is verantwoordelijk voor een aantal grappige momenten.
Een groot deel van de vorige twee films draaide om de relatie tussen M (Judi Dench) en 007, waarin M een soort moederfiguur was die hem waar nodig hielp. Ze was iemand waar je rekening mee moest houden net zoals de geheim agent die ze adviseerde. Ze kent haar agenten en is een sterke vrouw die vecht voor haar overtuigingen zelfs als dat betekent dat ze tegen de regels in moet gaan. M is een belangrijke steunpilaar geworden in de laatste twee films en hier is ze dat ook, zelfs nog meer.

Wat me altijd verbaast aan de Bond films is de controverse over veranderingen aan Bond. Dit keer ging het om het feit dat Bond alleen maar één bepaald bier zou drinken. Net zoals in de vorige films blijkt de soep niet zo heet gegeten te worden aangezien hij maar in één scène bier drinkt en vervolgens gewoon weer z’n martini drinkt. Het DNA van dat wat een Bond film maakt is niet verloren gegaan en de film kijkt regelmatig met een knipoog terug naar het verleden. Dit is de Bond film waarop ik hoopte en het wordt waarschijnlijk één van m’n favoriete films dit jaar. Na 50 jaar slaagt Bond er in om nog steeds relevant te zijn en dat alleen al is indrukwekkend.

Score: 9