Later dit jaar zal de tweede editie van het Filmblog Get together event gaan plaatsvinden. Net zoals vorig jaar zal dat in een bioscoop zijn, waarbij een film kijken natuurlijk niet kan ontbreken. Maar welke film gaat dat worden? Het is een vraag waar ik ook nog geen antwoord op heb. Vorig jaar kwam ik toevallig dankzij een bevriende Amerikaanse blogger in aanraking met It’s Already Tomorrow in Hong Kong. Het was een film waar ik meteen van hield en de perfecte keuze was voor het eerste event. De meeste bloggers deelden die mening gelukkig, maar het zet natuurlijk verwachting voor de film van dit jaar. Ik voel me een beetje als een artiest die na een succesvol eerste album weer aan de verwachtingen moet voldoen en dat maakt je kritisch. Ik las een tijd geleden over deze documentaire en besloot de regisseur te benaderen. Een film over filmposters die nog niet uit is zou de perfecte keuze kunnen zijn om aan een zaal vol filmliefhebbers te laten zien. Ik werd doorverwezen naar de distributeur en vroeg of ik een screener kon bekijken en kreeg deze toegestuurd. Zou dit de film worden?
Filmposters hebben een rijke geschiedenis, die al vroeg begon. Filmposters waren toen het middel om een film te verkopen, wat ook vaak betekende dat de posters de film er een stuk beter uit lieten zien dan dat deze in werkelijkheid was. Door de jaren veranderden de posters ook. Eerst waren ze visueel opwindend, maar begin jaren negentig werd het steeds belangrijker dat er bekende gezichten, het liefst zo groot mogelijk, werden getoond, waarbij de voorkeur werd gegeven aan foto’s in plaats van getekende elementen. Helaas is dat eigenlijk niet meer veranderd, maar dat betekent niet dat er geen interessante posters gemaakt worden, want een bedrijf als Mondo is er in geslaagd posters weer “collectible” te maken door bijzondere ontwerpen die aanspreken.
Dekt de titel van deze film de lading? Dat ligt een beetje aan welke verwachting je hebt voordat je de film gaat zien. Een erg groot gedeelte van de speeltijd wordt er namelijk aandacht besteedt aan de markt die is ontstaan voor posters die over films gemaakt worden, maar niet gebruikt zijn om de film te promoten. Mijn filmhart ging sneller kloppen toen er details naar boven kwamen over de originele posters, hoe de makers bijvoorbeeld hun naam er op slinkse wijze in verwerkten of waar hun inspiratie vandaan kwam (bijvoorbeeld bij de Jaws-poster). Het is juist dat gedeelte dat redelijk beperkt is en dat is jammer. Ben je echter fan van “custom” posters, hoe die markt ontstaan is en hoe ontwerpers binnen die markt opereren, dan geeft 24×36 inzicht, maar het had een iets te hoog fanboy gehalte naar mijn smaak. En daarmee viel voor mij deze film af als potentiële “Filmblog get together” titel.
Pingback: The Architect (2016) – Recensie | De Filmkijker