Tom Putnam en Brenna Sanchez zijn de regisseurs/producers van de documentaire Burn, die Detroit laat zien door de ogen van de lokale brandweer, die als takk hebben om een stad te redden die door veel mensen al is afgeschreven.
Hoe kwam het besluit tot stand om een documentaire te maken over de brandweer van Detroit?
De film is opgedragen aan Walter Harris, een brandweerman uit Detroit. In 2008 las ik een verhaal over Walter, die kwam te overlijden tijdens het blussen van een brand in een verlaten gebouw. Ik belde Brenna Sanchez op, een vriendin uit Detroit die films maakt, en ze belde me ongeveer een uur later vanuit een brandweerkazerne in Detroit. We begonnen door onszelf af te vragen waarom iemand z’n leven zou riskeren bij het blussen van een brand in een verlaten gebouw, in een stad waarin er 80.000 van dat soort gebouwen zijn. De antwoorden bleken een stuk genuanceerder te liggen dan we
dachten. In 2009 gingen we met een kleine cameraploeg naar de kazerne van Engine Company 50 en filmden twee 24-uur shifts, wat het startpunt is voor onze film. We gingen met ze mee naar 21 gebouwen die in brand stonden, wat meer is dan sommige brandweermannen in rustige buitenwijken in hun hele carriere zullen zien. Daarna wisten we dat we bij ze moesten blijven en we hun verhaal moesten vertellen.
Wat voor uitdagingen hoorden bij het filmen van branden en wat voor apparatuur werd er gebruikt?
Niemand had ooit branden op een betekenisvolle manier gefilmd. Niemand had camera’s branden ingestuurd. Dus we probeerden een aantal verschillende camera’s en technieken om alles te kunnen vastleggen omdat we wisten dat alles wilden laten zien van het oogpunt van degene die de brandende gebouwen inrende. Uiteindelijk gebruikten we de Contour HD helm camera’s om de gebouwen in te gaan en de Canon 5d en 7d DSLR camera’s om het meer traditonele materiaal te filmen. We benaderden de branden als een sport evenement, en gebruikten een combinatie van cameramensen die normaal sportevenementen filmen en een aantal traditionele cameramensen om de overzichtsbeelden te schieten.
Wat was het doel van deze documentaire?
We wilden de kijkers laten ervaren hoe het voelde om een jaar mee te leven met deze mensen. Hun baan is veel gevaaarlijker, en zo anders, dan wat je op het nieuws ziet of in verzonnen films en TV series. We wilden het publiek de kans geven om deze heldhaftige mensen te leren kennen en twee keer na laten denken wanneer ze stemmen over bezuinigingen. Dat was eerst niet ons doel, maar je kan niet een jaar met ze doorbrengen en er niet zo over voelen.
Burn werd gedurende een heel jaar opgenomen, wat moet hebben geresulteerd in veel materiaal. Hoe is er besloten wat er zou worden gebruikt om er een verhaal van te maken?
We hebben uiteindelijk meer dan duizend uur aan materiaal opgenomen en begonnen met het volgen van een groot aantal personen omdat we niet wisten wie iets betekenisvol of dramatisch zou meemaken. We waren waarschijnlijk halfverwege toen de “hoofdrolspelers” naar boven begonnen te komen. De film had uiteindelijk drie hoofd editors en drie toegevoegde editors. We zijn daar een jaar mee bezig geweest. We namen de 30 of 40 mensen die we veel gefilmd hadden en wisten dat terug te brengen naar de drie hoofdrolspelers wiens verhalen samenhangen terwijl we ook het verhaal over de brandweer
vertellen. We kwamen er achter dat deze individuen, de brandweer en de stad allemaal aan hetzelfde onderhevig waren: Verandering. Dat werd het centrale thema van onze film: Hoe pas je je aan aan veranderingen om te kunnen overleven en vooruit te gaan?
Detroit heeft het beeld van een gewelddadige stad te zijn, met veel leegstaande gebouwen (zoals Burn laat zien). Door de jaren heen zijn er films gemaakt die van dat beeld gretig gebruik maken. Burn laat een gedeelte van de problemen zien waarmee de stad worstelt (zoals budgetten). Een aantal jaar geleden presenteerde Johny Knoxville de documentaire Detroit Lives die liet zien dat de stad ook veel kansen biedt voor het starten van ondernemingen. Wat is jullie ervaring met die twee kanten? Is er een balans?
Detroit is een harde stad. We hebben zeker geweld en wanhoop gezien. Er zijn positieve veranderingen en bedrijven die zich er vestigen, maar om eerlijk te zijn is dat slechts een druppel op een gloeiende plaat en dat gebeurt maar in een klein gedeelte van een zeer uitgebreide stad. Het geld dat de stad inkomt, komt niet terecht bij de meeste bewoners. Voor ons zijn de brandweermannen echt de hoopvolle kant van de stad. Ze zijn degenen die de donkerste hoeken zien en toch terug komen, dag na dag, met het geloof dat ze een verschil kunnen maken. Het is een ingewikkeld probleem dat
veel mensen proberen op te lossen. Het is ingewikkelder dan alleen te proberen bedrijven aan te trekken. Het duurde 60+ jaren om de situatie van Detroit van vandaag de dag te maken en het kost verschrikkelijk veel geld, tijd en geloofskracht om dat op te lossen.
De brandweermannen hebben een heel moeilijke baan en stonden waarschijnlijk niet te springen over het filmen van hun werk, wat waren hun gedachten nadat ze Burn gezien hadden?
Toen we bij de kazerne verschenen waren ze erg voorzichtig. Detroit is een magneet voor negatieve nieuwsverhalen en de brandweer is vaak onderwerp. Na een tijd hoorden ze welke vragen we stelden, zagen ze waar we onze camera’s op richtten en zagen dat dit de kans was om hun verhaal te vertellen en de wereld te laten zien wat ze doen. Het werd een echte samenwerking. Ze zijn onze cameramensen in de branden, ze zijn onze vertellers en onze sterren. We maken soms grappen met ze dat het hun film is en wij het alleen maar maken. En, net zoals wij, staan ze versteld van de
aandacht die de documentaire krijgt sinds deze beschikbaar is. We hebben BURN overal ter wereld getoond en waar we ook zijn, de mensen reageren positief en vragen wat ze kunnen doen om te helpen.
Jullie kregen ook toegang to de baas van de brandweer, Donald Austin, die een aantal moeilijke beslissingen moest nemen met zijn beperkte budget terwijl z’n medewerkers wel in hem moeten blijven geloven. Het is duidelijk dat hij een begon aan een grote uitdaging. Zal hij de problemen kunnen oplossen?
Er waren vier andere bazen voordat Austin ingehuurd werd. Zoals je ziet in de film is zijn relatie met de brandweer moeilijk. Maar aan de andere kant gaf hij ons meer toegang dan anderen ooit hadden gedaan. We mochten bij hem thuis filmen tijdens z’n moeilijkste momenten. He eiste nooit iets van ons en we konden alles wat we gefilmd hadden gebruiken, zelf als dat hem er uit zou laten zien als “the bad guy.” Hij ondersteunt de film dan ook omdat hij voelt dat het heel erg goed kan zijn voor de brandweer. Ik denk dat niemand weet, zelfs Austin niet of de zaken nog kunnen worden
veranderd. Er is simpelweg geen geld. Maar hij werkt er nog steeds elke dag en probeert nieuwe manieren te vinden om te overleven.
Welke nieuwe dingen hebben jullie geleerd over het vak van brandweerman?
Alles. We hadden allebei geen ervaring met de brandweer voordat we deze film maakten. En nu, vijf jaar later, zijn we naar honderden oproepen geweest en werken sommige van onze beste vrienden bij de brandweer! Als burgers nemen we allemaal aan dat alles voor hen goed geregeld is, dat ze de training en infrastructuur hebben om hun werk te doen. Het blijkt dat dat niet altijd het geval is. Uiteindelijk is BURN geen film over Detroit. Het is een film over mensen die naar JOUW huis willen komen als er brand is, de uitdagingen die ze moeten overwinnen en wat ze moeten doen om hun baan
effectief te doen.
Wat moeten de bezoekers van Filmkijker verder nog weten over de documentaire?
Een gedeelte van de opbrengst wordt besteed aan nieuwe apparatuur voor de brandweer van Detroit. De trailer van Burn en kopieen van de film kunnen worden gekocht via detroitfirefilm.org
Pingback: Mijn Filmjaar: 2013 | Filmkijker