Nadat ik Tarsem Singh’s Immortals zag, dat er visueel er echt fantastisch uit zag, wilde ik graag meer van zijn werk zien. Ik had The Fall een aantal maanden geleden aangeschaft en nog niet de kans gehad ‘m te bekijken. Ik keer er naar uit om weer een mooi geschoten wereld in te springen. Bied deze film dat en zo ja, is dat genoeg?
De film speelt zich af in een ziekenhuis waar een meisje met een gebroken arm op onderzoek gaat en geïntrigeerd is door een stuntman die haar een verhaal vertelt over 6 mannen die wraak willen nemen op een gezamenlijke vijand. Terwijl het meisje zichzelf in het verhaal verliest en hier en daar stuurt wat er gebeurt, heeft de stuntman z’n eigen motieven en wil dat het meisje hem ergens mee helpt.
Er zijn natuurlijk veel films waarin er een verhaal in een verhaal wordt verteld (denk bijvoorbeeld aan The Neverending Story en The Princess Bride) en de twee hebben meestal een sterke band, wat hier ook het geval is. Langzaam beginnen de grenzen tussen de twee steeds verder te vervagen. Probleem hierbij was echter dat ik de verhalen niet sterk genoeg vond om me te blijven boeien.
Wat dan overblijft is wat je ziet en daarin is deze film adembenemend. Tarsem Singh slaagt er in om beelden op het scherm te brengen die niet van deze wereld lijken. Een aantal shots zien er uit als surrealistische schilderijen, met kleuren die erg fel zijn en zowat van het scherm afspringen. De locaties (waar er erg veel van zijn) zijn mooi en genoeg reden voor mij om te blijven kijken.
Alhoewel The Fall een film is die ik niet zo snel opnieuw zou kijken omdat ik ‘m niet erg goed vond, vind ik wel dat het er eentje is die je tenminste één keer gezien moet hebben om te ervaren hoe mooi bewegende beelden kunnen zijn. Dit is een stuk kunst. En zoals dat gaat met kunst kunnen de meningen daarover erg verdeeld zijn waarbij niemand een onjuiste mening heeft.
Pingback: De vele gezichten van... Lee Pace - De Filmkijker