De kwaliteit van de nieuwere Netflix films begint langzaam het nivo te bereiken van de series die ze maken. Een lange tijd waren hun eigen films (op een aantal uitzonderingen na) vaak teleurstellend, maar het worden steeds meer titels die je wilt zien. Geldt dat ook voor één van hun nieuwste films, Wheelman? Lees verder
Toen eerder dit jaar Unlocked in de bioscopen draaien was ik wel benieuwd naar deze actiefilm met Noomi Rapace in de hoofdrol, maar onvoldoende om er de tijd voor vrij te maken om er naar toe te gaan. Nu de titel beschikbaar is via VOD was het een mooi moment ‘m alsnog te zien. Had ik deze op het grote doek moeten kijken? Lees verder
Een hotelkamer. Een bebloede hamer. Iemand met een plastic zak over z’n hoofd. Een verloren ketting met naam. Verwijzingen naar Psycho. En Joaquin Phoenix in “beast mode”. In de eerste paar minuten weet You Were Never Really Here je strot beet te pakken en geen moment meer los te laten. De vraag is of dat iets is wat je wel zou willen ondergaan? Lees verder
Halle Berry lijkt zich de laatste jaren te ontpoppen als een actiester (net zoals Liam Neeson bijvoorbeeld, die inmiddels wel heeft aangegeven geen actiefilms meer te maken omdat hij al 65 is). In The Call was ze een telefoniste bij 911 die een ontvoerde tiener probeerde te redden. In Kidnap speelt ze een moeder die haar gekidnapte zoontje van zes terug wil krijgen. Lees verder
Toen ik aan het begin van het jaar The Towering Inferno als blindspot film koos, kon ik niet weten dat de uitspraak van Steve McQueen aan het einde van de film (helaas) meer dan veertig jaar later nog steeds relevant zijn met de recente gebeurtenissen in Grenfell Tower. “You know, we were lucky tonight. Body count’s less than 200. You know, one of these days, you’re gonna kill 10,000 in one of these firetraps, and I’m gonna keep eating smoke and bringing out bodies until somebody asks us… how to build them.”
De bouw van het World Trade Center in de jaren zeventig inspireerde een aantal schrijvers (Richard Martin Stern, Thomas N. Scortia en Frank M. Robinson) om verhalen te schrijven over de gevaren van zulke hoge gebouwen in het geval van een brand. Het resultaat waren de boeken “The Tower” en “The Glass Inferno”. Na het succes van de rampenfilm The Poseidon Adventure wilden de studio’s er meer maken en gingen op zoek naar materiaal om te verfilmen. Warner Bros kocht de rechten voor The Tower, 20th Century Fox voor The Glass Inferno. Het zou betekenen dat er twee verschillende films met hetzelfde onderwerp zouden worden uitgebracht. De studio’s besloten te gaan onderhandelen en dat resulteerde in de eerste samenwerking tussen twee grote studio’s en een film die volgestopt zit met de bekendste acteurs van die tijd waaronder Steve McQueen, Paul Newman, William Holden, Faye Dunaway, Fred Astaire en Richard Chamberlain. Lees verder
Misschien begin ik langzaam als een kapotte plaat te klinken, maar de Zuid-Koreaanse cinema biedt wat mij betreft al jaren de meest interessante en onvoorspelbare films. Een keiharde actiefilm kan ook vele humor hebben of de held uit de film blijkt opeens toch misschien niet te zijn wie je dacht. De regisseur van The Wailing, Na Hong-jin, maakte eerder al het spannende en donkere The Chaser en The Yellow Sea, waarbij een in schulden geraakte taxichauffeur de kans krijgt om van zijn schulden af te komen door een moord te plegen wist ook de adrenaline flink te laten pompen. The Wailing is hier geen uitzondering op en is een ware carrousel aan emoties (en genres). Lees verder
M. Night Shyamalan, ooit “de koning van de twist”, leek de afgelopen jaren z’n touch kwijt te zijn. Lady in the Water, The Happening (What, no!), The Last Airbender en After Earth wisten geen indruk te maken en de vraag was of hij nog een comeback kon maken. Dat hij daartoe in staat was bewees hij met een tweet na de gebeurtenissen bij de laatste Oscars: “I wrote the ending of the academy awards 2017. @jimmykimmel we really got them!”. Toen Split in de bioscopen bleek het een titel te zijn met “staying power”, want de film draaide zeer lang in de Nederlandse bioscopen. Betekent het dat Shyamalan zichzelf eindelijk weer bewezen heeft? Lees verder
Als je op Wikipedia zoekt naar het “found footage” genre dan zie je dat er, alhoewel er daarvoor ook titels waren, na The Blair Witch Project een ware explosie van titels is geweest. De meeste daarvan zijn onbekende films en natuurlijk met een goede reden. Het maken van een found footage film kan heel goedkoop gedaan worden. Er hoeft over het algemeen minder gelet te worden op cameravoering, hoe de beelden er uit zien en of alles wel in focus is. En natuurlijk zijn er diverse uitzonderingen waar er wel budget was en er bewust voor gekozen is als effectief middel om een verhaal te vertellen (Cloverfield, Chronicle, End of Watch en Europa Report om maar enkele titels te noemen). Het Noorse Trollhunter verscheen recent op Netflix en is ook deze stijl opgenomen. Is dit een betere aanpak van de Noorse mythologie dan het verschrikkelijke Trolls? Lees verder
De boeken van Dan Brown zijn al jaren bestsellers. De manier waarop hij interessante geschiedkundige feiten mengt met een spannend verhaal spreekt aan. Ik kan me nog goed herinneren hoe ik destijds een audioversie van The Da Vinci Code in m’n auto luisterde op weg naar werk en soms nog tien minuten na aankomst bleef zitten om verder te luisteren. Dat de boeken de overstap naar films hebben gemaakt is een logische, juist omdat het een goede mix heeft van actiemomenten met onderzoek, waarbij je het bijna zou kunnen vergelijken met de Indiana Jones films, maar dan zonder fedora en zweep. Bijna…want helaas slaagden de eerste twee films, The Da Vinci Code en Angels & Demons er niet in om datzelfde nivo te halen en waren de meeste recensies redelijk negatief. Inferno is al weer het derde deel in de reeks die hoogleraar kunstgeschiedenis en symboliek, Robert Langdon (Tom Hanks) volgt. Driemaal scheepsrecht? Lees verder
Waarom houden we er van om rampenfilms te bekijken? Het is een interessante vraag, want er gebeuren zoveel verschrikkelijke dingen met een hoop mensen in dit soort films en toch vinden we het “leuk” om ze te zien. Als je echter dit genre beter bekijkt realiseer je je dat de rampen wel een essentieel onderdeel zijn, maar dat hetgene waar we als kijker zo door gepakt worden het menselijke verhaal zijn. De film focust zich namelijk op een kleine groep mensen, die ondanks de verschrikkingen om hen heen er alles aan doen om te overleven of bereid zijn zichzelf op te offeren als ze daardoor anderen kunnen redden. Overleven zit in ons DNA en het is misschien daarom dat we zo meeleven met de personages. Lees verder