Als ouder is één van de meest angstaanjagende ervaringen dat je je kind niet kan vinden. Je raakt in paniek en doet er alles aan om het kind weer te vinden. Als dat niet lukt probeer je positief te blijven, maar onbewust ga je ook aan de slechte scenario’s denken. De familie van Nicholas Barclay hebben al die emoties meegemaakt toen ze hem niet meer konden vinden. Jaren verstreken en ze begonnen de hoop op te geven, totdat ze tot hun verbazing een telefoontje uit Spanje kregen dat Nicholas was gevonden. Ze gingen zo snel mogelijk naar Spanje om ‘m op te halen, maar zoals de titel van deze documentaire al duidelijk maakt, ontmoetten ze niet de persoon die ze zo graag weer wilden zien.
Terwijl ik deze documentaire aan het kijken was, bleef ik mezelf afvragen of deze familie echt niet wist dat de persoon Nicholas was. Natuurlijk veranderen kinderen, maar deze persoon was zo anders dat ik echt wilde weten waarom ze het wilden geloven. Is het wanhoop? Willen ze zo graag van iemand houden en voor hem zorgen zelfs als die persoon totaal niet op Nicholas lijkt? Het is maar moeilijk te bevatten. Regisseur Bart Layton interviewt alle partijen en is er in geslaagd een fascinerende documentaire te maken. Het maakt gebruik van interviews, gecombineerd met archiefbeelden en nagespeelde stukken om zo een beeld neer te zetten van iets wat je je niet kan voorstellen.
Na het zien van de film had ik nog steeds vragen die niet beantwoord waren, maar erg vond ik dat niet aangezien het leven ook niet op alles antwoorden geeft. De film zet je aan het denken over de psyche, wat mensen willen geloven en hoe ver iemand kan gaan om een ander na te doen en een geloofwaardig verhaal te vertellen. Dit is één van de beste documentaires van het afgelopen jaar en als je fan bent van het genre is het er zeker eentje die je moet zien.
Pingback: American Animals (2018) – Recensie | De Filmkijker