Studio Ghibli kan normale dingen veranderen in iets heel bijzonders. My Neighbour Totoro liet je geloven dat er vriendelijke monsters in bomen leven en in andere films dat er verborgen werelden zijn (The Cat Returns of Spirited Away). Met Arrietty probeert de studio ons te overtuigen dat er kleine mensen onder onze huizen wonen. Ze leven van dingen die ze van ons lenen, wat wel zou verklaren waarom ik zoveel enkele sokken heb. Waarschijnlijk gebruiken ze ze als slaapzakken.
Arrietty is 14 jaar oud en ze leeft al jaren samen met haar ouders onder een huis. Ze is inmiddels groot genoeg om voor de eerste keer met haar vader het huis in te mogen gaan. Het is een gevaarlijke reis, maar het geeft haar de kans om voor het eerst iets te lenen van de bewoners en haar volgende stap naar onafhankelijkheid te zetten. Wanneer ze door een jongen in het huis gezien word is het echter de vraag of ze nog wel veilig onder het huis zijn.
Zoals altijd slaagt Studio Ghibli er in om een fantastisch uitziende wereld te creëren. Elk detail in de natuur is prachtig getekend, maar ook het huis waarin Arrietty woont ziet er echt als een “thuis” uit, een plek waarin al jaren geleefd is. Aangezien deze “leners” zeer klein zijn, speelt de film erg met het gevoel van schaal. Spijkers op de muur worden gebruikt als trappen en een klontje suiker kan weken gebruikt worden. Het feit dat het een uitstervende bevolkingsgroep is, is de ontdekking door de jongen een grote bedreiging.
Arrietty mist helaas het gevoel van grootsheid en het verhaal is net te simpel om jezelf helemaal in te verliezen. Ik werd er niet door in vervoering gebracht en miste spanning. Nergens had ik het gevoel dat Arrietty veel risico nam of echt in gevaar was. Toch is de film wel de moeite waard, al was het alleen maar om te zien hoe prachtig alles geanimeerd is.
