De term Syriëganger roept meteen veel negatieve associaties op. Mensen die vanuit hun eigen idealisme en overtuigingen besluiten naar het land af te reizen en de gewapende strijd aan te gaan. Maar wat doe je als je er achter komt dat iemand uit je familie voor het laatst in Syrië gezien is? Dat is het uitgangspunt voor Broeders. Continue reading
De promotie van films is tegenwoordig enorm voorspelbaar geworden. Je krijgt maanden van tevoren de eerste set foto’s te zien, gevolgd door teasers en verschillende trailers voordat je de film eindelijk kunt zien. Zelf negeer ik het allemaal en vindt ik het een zeer vermoeiende manier om een product te marketen en proberen hype te creëren. Dat het ook anders kan bewijst Netflix met The Cloverfield Paradox. Een film die oorspronkelijk onder de naam The God Particle zou worden uitgebracht en werd uitgesteld. Tijdens de Superbowl reclames was er ineens de trailer en tot ieders verbazing de boodschap dat de film meteen na de wedstrijd op Netflix beschikbaar zou zijn. Een marketingtechniek die wat mij betreft vaker mag worden gebruikt. Continue reading
Eén van de meest controversiële titels (als je alle ophef rondom Star Wars even niet meerekent) dit jaar was mother! Deze door Darren Aronofsky geregisseerde film, met in de hoofdrollen Jennifer Lawrence en Javier Bardem, maakte nogal wat los. CinemaScore, een bedrijf dat meet wat het filmgaand publiek van een film vindt, noteerde voor deze film een F, de laagst mogelijke score. Tijdens de premiere van de titel in Venetië klonk er boegeroep. Toch begreep Aronofsky die reacties, want het is geen makkelijke film om te kijken, eentje die je hard raakt en ongemakkelijk laat voelen en er is veel publiek die daar niet naar op zoek is wanneer ze een film zien. Het maakte mij, mede omdat Aronofsky’s Black Swan m’n all-time favoriete film is, des te benieuwder. En zonder voorkennis deze film zien zoals ik deed, is de impact des te groter Lees verder
Het aanbod op Netflix is enorm en soms voel je je een soort Indiana Jones die in de donkerste diepten van al die films en series aan het graven bent voor titels die maar weinig mensen kennen, maar toch eigenlijk niet mogen worden gemist. Verborgen parels die moeten worden blootgelegd en worden gedeeld met anderen. Het Spaanse Contratiempo is zo’n film. Lees verder
Eén van de meest fascinerende concepten voor mij is altijd tijdreizen geweest. Het is iets dat tot de verbeelding spreekt, vaak allerlei paradoxen met zich meebrengt, maar ook eindeloze mogelijkheden. Gelukkig zijn er ook heel veel films die met tijd spelen (zie hier m’n persoonlijke top 10) en voor sommige mensen zijn ze zo inspirerend dat het hun leven sterk heeft beinvloed. Deze documentaire toont hoe het verhaal van H.G.Wells en de film The Time Machine uit 1960 voor Ronald Mallet en Robert Niosi een obsessie werd, waar ze beiden op een andere manier invulling aan hebben gegeven. Lees verder
Man with a Movie Camera is een film waar ik al heel lang goede verhalen over had gehoord en alhoewel ik zelf een enorme fan ben van documentaires, sprak deze titel me nooit echt aan. M’n verwachting van zo’n oude film over het dagelijks leven in een Russische stad leek me simpelweg niet bijzonder, zeker om dat ik al zoveel fantastische documentaires heb gezien. Toch heb ik door de jaren geleerd dat je films een kans moet geven omdat ze je zeer positief kunnen verrassen. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb. Lees verder
Een hotelkamer. Een bebloede hamer. Iemand met een plastic zak over z’n hoofd. Een verloren ketting met naam. Verwijzingen naar Psycho. En Joaquin Phoenix in “beast mode”. In de eerste paar minuten weet You Were Never Really Here je strot beet te pakken en geen moment meer los te laten. De vraag is of dat iets is wat je wel zou willen ondergaan? Lees verder
Als je informatie over een nieuwe film van iemand hoort is het een goed idee om goed te luisteren. Toen iemand het over Atomic Blonde had en vertelde dat het geregisseerd was door David Leitch verstond in David Lynch. Nu moet je weten dat ik niet iemand ben die van het werk van Lynch houdt, waardoor ik de film eigenlijk niet meer wilde zien. Gelukkig hoorde ik later dat er een connectie was met één van m’n favoriete actiefilms van de laatste jaren, John Wick en toen ik wat meer las over de film werd m’n vergissing duidelijk. Wat ben ik blij dat ik de film uiteindelijk toch in de bioscoop ben gaan zien, want voor fans van actie is het een niet te missen titel. Lees verder
Donald Glover zullen de meeste kennen als acteur, maar hij is ook artiest (Childish Gambino), regisseur, schrijver, komiek en producer. Hij verscheen in Community, The Martian, Spider-Man: Homecoming en kruipt voor de Han Solo film in de huid van Lando Calrissian. Het is dus iemand die een druk leven heeft en ook nog tijd vindt om z’n eigen serie te maken in de vorm van Atlanta. Een serie die ik al een tijd op het oog had, maar niet aan toe kwam. Gelukkig had ik een lange vlucht waarbij de show op het entertainmentsysteem stond en ik het eindelijk kon kijken. Lees verder
Als regisseur Christopher Nolan een nieuwe film uitbrengt dan ben je als filmkijker min of meer verplicht z’n werk te zien. Hij is iemand waarbij cinema door z’n aderen stroomt, die zweert bij het analoog filmen en die geen fan is van de filmstrategieën van VOD-platforms als Netflix. Daarnaast doet hij het liefst alles wat je op het scherm ziet ook in het echt (wanneer mogelijk). En alhoewel z’n films op technisch vlak altijd om te smullen zijn, voelen ze soms ietwat steriel aan. Voor deze nieuwe film wilde hij een belangrijk moment uit de tweede wereldoorlog naar het grote doek brengen: De evacuatie bij Duinkerke. Lees verder