Aan het begin van het jaar was 1 van m’n doelen om meer films opnieuw te kijken dan vorig jaar. In het algemeen hou ik er van om films te kijken die ik nog niet eerder gezien heb, maar om films te zien die je al eerder gezien hebt voelt als het weer ontmoeten van een oude vriend die je een tijd niet hebt gesproken. Je vraagt je misschien af of je nog net zoveel van hun aanwezigheid zal kunnen genieten. Dat gevoel had ik ook bij het kijken van Lost in Translation. Lees verder
Het is grappig om te zien hoe een bepaald type film nooit alleen verschijnt. In het verleden gebeurde dit met Pixar/Dreamworks films (Bugs/Antz, Finding Nemo/Shark Tale), maar het gebeurt ook in genres. Eén daarvan is het sprookje wat begonnen lijkt te zijn met Alice in Wonderland. Andere sprookjesfilms volgden (Snow White and the Hunstman, Mirror, Hansel & Gretel: Witch Hunters). Het lijkt erop of iedereen kijkt naar het succes van een film en dat probeert te dupliceren, helaas met gemengde resultaten tot gevolg. Jack the Giant Slayer is ontwikkeling geweest sinds 2005 en is een interpretatie van Sjaak en de bonenstaak. Lees verder
Regisseur Jørgen Leth maakte in 1967 de arthouse film The Perfect Human. Het kijkt naar een man en een vrouw en wat het is dat ze perfect maakt. Het laat zien hoe ze eten, dansen, hoe hun oren en andere delen van hun lichaam er uit zien. De film is bij een antropologische studie. Zelf heb ik die film nooit gezien, maar deze hybride documentaire/film laat er wel gedeeltes van zien. Regisseur Lars von Trier wilde graag met Jørgen Leth werken en vroeg hem om gedeeltes van The Perfect Human opnieuw te maken, maar elke keer met een andere restrictie. Om met restricties te moeten werken kan iemand zo pushen dat hij ingenieuze oplossingen moet verzinnen (zoals bv. Apollo 13 liet zien) en The Five Obstructions laat daarvan het resultaat zien. Lees verder
Ik ben geen groot fan van musicals en de reden daarvoor is waarschijnlijk het grote aantal Disney films die ik heb gekeken toen ik opgroeide waarin er plotseling gezongen werd. Dit betekent niet dat ik dat soort films niet kijk, want af en toe geef ik ze een kans en er zijn zo nu en dan films die ik wel kan waarderen. Singing in the Rain is daar een goed voorbeeld van en ook deze film, Moulin Rouge!. Het is een film die ik al jaren in m’n collectie heb en die ik graag weer opnieuw wilde zien. In afwachting van The Great Gatsby, die net zoals deze film ook door Baz Luhrman geregisseerd is, moest ik een andere film van hem kijken en dit was de logische keuze. Lees verder
Wanneer je naar een film gaat, zelfs als je er nog maar weinig over gehoord hebt, ga je naar binnen met bepaalde verwachtingen. Natuurlijk hoop je dat de film waarvoor je betaald hebt goed gaat zijn, maar dat is niet het enige. Je verwacht dat je mee zal leven met een karakter die een bepaalde reis maakt, een karakter dat je zal leren kennen en om zal geven (zelfs als ze slecht zijn). Je zal misschien zelfs een verhaal in drie gedeelten verwachten, een introductie van de karakters, een tweede gedeelte waarin er iets met ze gebeurt en een derde gedeelte waarin de problemen opgelost worden. Er zijn maar weinig films die deze formule niet gebruiken en als ze dat doen betekent dat meestal verdeelde meningen. Zelf hou ik van zulke films, zoals 21 Grams en Pulp Fiction. The Place Beyond the Pines knipt z’n verhaal misschien niet zo op als die films, maar het weet de kijker te verrassen. De trailer van de film kan je niet voorbereiden op hetgeen je gaat zien en dat is in dit geval iets goeds. Lees verder
Zoals je misschien zal weten is Black Swan m’n favoriete film en toen ik las dat regisseur Darren Aronofsky de rechten van deze film had gekocht moest ik deze film zien. In Requiem for a Dream heeft hij één van de scènes exact heeft nagemaakt. Kijkend naar Perfect Blue zag ik ook overeenkomsten met Black Swan wat betreft het onderwerp, de werkelijkheid onder controle proberen te houden. Lees verder
Het leven is wat je er zelf van maakt. Het is één van die uitspraken die langzaam z’n kracht heeft verloren en nog maar weinig betekent. Spring Breakers laat echter zien dat dat nog steeds het geval is. Wanneer een aantal tienermeisjes besluiten dat ze allemaal naar Florida willen om Spring Break te vieren zijn ze bereid om alles te doen om aan geld te komen om dat te realiseren. Ze willen ontsnappen aan hun dagelijk bestaan, waarbij ze genoeg hebben van de sleur. Ze doen een overval op een restaurant en gaan naar Florida om te feesten en voor een tijdje hun droomleven te leiden. Een droomleven dat langzaam verandert in een werkelijkheid met gangsters, pistolen en drugs. Lees verder
Verrassingen zijn de kersen op de taart van het leven (of chocola als je niet van kersen houdt). Ze kunnen je dag maken omdat ze je het gevoel geven dat iemand de tijd heeft genomen om aan je te denken. Het zijn momenten die je koestert. Films kunnen ook verrassingen in petto hebben en om er voor te zorgen dat ik ook daadwerkelijk verrast ben lees ik altijd zo min mogelijk over de films die ik nog niet heb gezien en kijk ik helemaal geen trailers. Ik wist dan ook niets over The Company You Keep behalve dat Robert Redford en Shia LeBeouf erin speelden aangezien die op de poster stonden. De film zelf wist me te overrompelen door z’n cast.
Robert Redford speelt niet alleen de hoofdrol, maar heeft deze film ook geregisseerd (z’n 9e film) en is er in geslaagd om een indrukwekkende lijst aan acteurs en actrices samen te brengen voor deze film. De ene na de andere scène was ik verbaasd door het onverwacht verschijnen van een bekend gezicht (soms in kleine rollen) en dit bleef maar doorgaan gedurende de film. Susan Sarandon, Anna Kendrick, Stanley Tucci en Richard Jenkins zijn slechts enkele voorbeelden daarvan. Het is grappig, maar om die bekende gezichten te zien kan bijdragen aan de mate waarin je van een film geniet. Natuurlijk is dat ook de reden dat bepaalde acteurs/actrices zulke hoge salarissen hebben aangezien het publiek ze graag ziet en kaartjes koopt. Als je een feestje binnenloopt en je kent er niemand, dan zal je je waarschijnlijk niet zo op je gemak voelen als wanneer vrienden van je aanwezig zijn. Ik kijk zelf allerlei soorten films, ook waarin helemaal geen bekende acteurs spelen, maar bij deze film bracht het veel plezier met zich mee als er weer een bekend gezicht verscheen. Lees verder
De manier waarop je een nieuwe film ontdekt kan met bepaalde verwachtingen komen. Als ik veel positieve scores voor een film zie is m’n verwachting dat ik er ook van zal genieten, wat natuurlijk niet altijd zo is. Wanneer vrienden een film aanraden neem je aan dat je er zeker van zal genieten, omdat ze je smaak in films kennen. Deze film werd me op deze manier aangeraden. Ik hou wel van vechtfilms, dus zonder er iets van te weten zette ik ‘m op. Ik had geen idee dat het gebaseerd was op een echt verhaal, namelijk over de man die uiteindelijk Bruce Lee’s leraar zou zijn. De film blijkt ook deel van de IMDB top 250 deel uit te maken, waardoor ik erg verbaasd was dat ik ‘m nog niet gezien had (aangezien ik de meeste films al gezien heb.) Lees verder
Charlize Theron werd geboren op 7 augustus 1975 in Benoni (in de buurt van Johannesburg), Zuid Afrika. Haar vader was een alcoholist die op een gegeven moment haar moeder aanviel. Uit zelfbescherming schoot de moeder hem dood. Ze studeerde aan de National School of the Arts. Toen ze 16 was deed ze modellenwerk voor een jaar, waarna ze samen met haar moeder verhuisde naar Amerika. Ze ging naar de Joffrey Ballet School in New York, maar moest haar droom als ballerina opgeven door een knieblessure. Ze verhuisde naar L.A. om te gaan acteren. In 1995 kreeg ze haar eerste rol in Children of the Corn 3. Langzaam begon ze grotere films te doen, wat uiteindelijk leidde tot haar Oscar winnende optreden in Monster (2003). Voor haar rol in North Country kreeg ze een Oscar nominatie. Lees verder