Ik kan het me nog goed herinneren. Het was begin jaren negentig en de tweede generatie (van 8 naar 16-bit) spelcomputers was net uitgekomen. De V&D in het centrum van Rotterdam had een grote electronica afdeling op de tweede verdieping een achter glas stonden de twee systemen. De Super Nintendo en de Sega Genesis. Het was een tijd zonder internet waarbij je alleen van degenen die je kende verhalen over ervaringen hoorde. Maar deze systemen waren nieuw en wat deze winkel had gedaan, was tussen de twee systemen en kaartje gezet met daarop de specificaties. Hoeveel kleuren de systemen konden laten zien, wat de processor was etc. Het is het eerste moment dat ik kan herinneren dat je het gevoel had dat je een keuze tussen twee systemen moest maken bij welk kamp je hoorde. Die rivaliteit in de games industrie is nooit verdwenen. Je kun dat nog steeds op bijna elk willekeurig gaming forum zien. En alhoewel ik inmiddels zelf de systemen koop waarop de spelen uitkomen die ik wil spelen (wat er sinds verschillende zijn), lag de bron in de ‘strijd’ tussen Nintendo en Sega, destijds voor mij samengevat op dat kleine briefje.
De documentaire Console Wars laat zien hoe de werknemers bij Nintendo en Sega die tijd hebben ervaren.
Fans van videogames, nostalgie en geschiedenis hebben dit jaar weinig te klagen. Eerder dit jaar kwamen al From Bedrooms to Billions: The Playstation Revolution en de Netflix serie High Score uit. Alhoewel deze documentaire prima op zichzelf te kijken is, sluit hij zeer goed aan op de Playstation documentaire. Het laat zien hoe Nintendo in korte tijd uitgroeide tot een monopolist in Amerika, die de touwtjes strak in handen hield, ook op retail vlak. Winkels mochten geen concurrerende systemen verkopen of de prijzen van games verlagen onder wat Nintendo hen oplegde omdat ze anders simpelweg niets meer zouden krijgen. Met meer dan 95% marktaandeel leek het bijna onmogelijk om daar iets van af te snoepen. Toch besloot een klein team binnen Sega Amerika dat te proberen. Na moeilijke gesprekken met hun bazen in Japan kregen ze goedkeuring om alles op hun manier aan te pakken. Het resultaat was een agressieve en opvallende campagne waarbij de handschoenen uit waren. Sega was gewaagder en sneller dan Nintendo en ze wisten niet alleen indruk te maken op de jongeren, maar ook de tieners.
Uiteraard is dit een documentaire met veel “talking heads”, maar dankzij archiefbeelden en speciaal voor deze serie gemaakte animaties die er uit zien als oude games is het een vermakelijke film om te kijken. Mensen van zowel Nintendo als Sega komen aan het woord, waardoor je een goed beeld krijgt van hoe de beide kampen die tijd hebben ervaren. De focus ligt iets meer op Sega (een underdog story is natuurlijk altijd leuker om te vertellen), maar dat mag de pret niet drukken. Interessant voor wanneer je toen bent opgegroeid of meer wilt weten over de geschiedenis van de game industrie.
En welke keuze heb ik destijds gemaakt tussen de twee systemen? Ik besloot voor de Sega Mega Drive te gaan, alhoewel ik me niet meer kan herinneren of dat kwam door dat kaartje, marketing of andere factoren.
Jammer dat men steeds Wars gebruikt om een serie te verkopen aan een publiek.
Ik ben sowieso benieuwd.
Tsja, dat is inderdaad zo, maar dit was destijds wel een ding natuurlijk. In ieder geval leuk om te kijken en denk dat het jou zeker zal aanspreken.