Wanneer je opgroeit met drie dochters in huis, dan weet je als vader dat er een fase zal zijn waarin er minstens eentje door een popidool/boyband fase zal heengaan. Je weet ook dat wanneer er een concert in Nederland is je er ook heen zal moeten gaan. Gelukkig heb ik destijds een bezoek aan Justin Bieber kunnen ontwijken, maar was ik de klos toen One Direction in de Arena op zou treden. En wat een ervaring was dat. Goed voorbereid ging ik er met één van m’n dochters naar toe (lees: met goede oordoppen) en heb ik me door een aantal uur gegil moeten slaan. De muziek had ik persoonlijk weinig mee, maar je moet wat over hebben voor je kinderen. De band wist zelf ook wel dat het mogelijk voor ouders een uitdaging zou zijn en bedankte de ouders voor het komen. Het idee van een boyband is echter niet nieuw, net zoals de schreeuwende en gillende fans. Deze documentaire richt de camera op die fans.
De film laat het effect van de obsessie zien, over drie verschillende generaties. Susan was (en is nog steeds) een enorme Beatles fan. De 33-jarige Dara is volgt de leden van Take That nog steeds. Sadia’s obsessie is de Backstreet Boys en de jongste is Elif, die gevolgd wordt vanaf het moment dat ze midden in haar fangirl fase zit voor One Direction.
Tijdens je tienerjaren ben je op zoek naar wie je nu echt bent. De nieuwe gevoelens die de pubertijd met zich meebrengt en je plek vinden brengen veel onzekerheid. De boybands zijn voor deze vier vrouwen zeer bepalend geweest. Dara startte een eigen fanclub en vertelt hoe veel de band voor haar betekende en nog steeds betekent. Ze kijkt nog regelmatig naar video’s en besloot ook op een cruise te gaan waar de leden van de band aanwezig waren en er veel interactie was. De worstelingen van een tiener zijn komen het best naar voren bij Elif, die graag haar dromen wil najagen, maar tegen wordt gehouden door haar ouders. Toch bleef muziek voor haar erg belangrijk en besloot ze ook zelf te gaan schrijven. Het verhaal van Dara is boeiend, omdat ze in Australië woonde. Toen de band destijds kwam, mocht ze niet gaan van haar moeder en het is iets wat ze lange tijd tegen haar gebruikte. Ze hield het feit dat ze van een boyband hield lang verborgen, net zoals haar geaardheid, maar heeft dat inmiddels volledig omarmd.
Van te voren was m’n angst dat I Used to Be Normal een documentaire zou zijn die niet veel anders zou doen dan het beeld van fangirls bevestigen. In plaats daarvan is dit echter een heel menselijke, gevoelige documentaire waarbij vier vrouwen vol passie over hun obsessie vertellen en daarbij meer blootgeven over zichzelf.
Lijkt me een grappige documentaire!
Dat was het zeker. Weet alleen niet waar hij hier te zien is. Had voor m’n Engelse site een screener ontvangen.