Het medium film is een ware kameleon. Het kan gebruikt worden om te vermaken, informatie te delen, problemen aan de orde te stellen of te provoceren. Het filmdoek is een leeg canvas waarop een filmmaker kan schilderen wat hij wil en het is aan de kijker om te beslissen of datgene wat er wordt getoond je raakt of het goed/slecht is. Regisseur Adam McKay, die eerder The Big Short maakte (maar ook Step Brothers, Ant-Man en The Other Guys) gebruikt dat canvas hier om iets voor te schotelen dat alles behalve standaard is.
Dick Cheney (Christian Bale) is hier de focus. Een bureaucraat die zich door de jaren heen op wist te werken naar vice-president onder George W. Bush (hier een bijna onherkenbare Sam Rockwell) en een duidelijk beeld had van waar hij naar streefde: ultieme macht. De film opent op 11 september 2001, op het moment dat het eerste vliegtuig het WTC heeft geraakt en hij in alle rust beslissingen neemt, terwijl iedereen om hem heen in paniek is. McKay laat vervolgens zien hoe hij zover kwam en wat zijn impact is geweest op de wereld. De waarschuwing die in beeld komt maakt echter wel duidelijk dat Cheney zeer gesloten was en er is geprobeerd om het zo goed mogelijk te doen.
Vice is vanwege z’n structuur en manier van vertellen een vreemde film. Er wordt gebruikt gemaakt van een verteller (gespeeld door Jesse Plemons), waarvan je het grootste gedeelte van de film geen idee van hebt wie hij is en ook halverwege de speeltijd kiest McKay voor een moment (bijgestaan door diverse teksten) dat alleen maar als bizar kan worden bestempeld. Het zijn het soort momenten die ook in The Big Short voorkwamen en het maakt dit een opvallende titel. Christian Bale laat ook hier weer zien dat hij voor een filmrol bereid is om alles te doen en hij kwam een enorm aantal kilo’s aan en deed onderzoek naar de symptomen van een hartaanval om er voor te zorgen dat dit realistisch was. Method acting ten top dus.
McKay schildert Cheney duidelijk af als een monster, die bijna eigenhandig verantwoordelijk is voor een aantal grote gebeurtenissen in het verleden. Die boodschap is erg duidelijk en door gedramatiseerde momenten te mengen met historische beelden loop je het gevaar dat kijkers dit als absolute waarheid aannemen. En daar heb ik zo’n m’n twijfels bij. Vice provoceert en verveelt geen moment. Het canvas is constant interessant, maar het enige is dat je aan het eind afvraagt wat je met die informatie moet doen.
De republikeinen in Amerika hebben het maar zwaar maar ze zijn dan ook een dankbaar onderwerp voor de nodige spot. Een film als deze zie ik namelijk niet zo snel gemaakt worden over de democraten terwijl daar natuurlijk ook de nodige gekjes in de regering zaten.
Afijn, waarheidsgetrouw of juist helemaal niet. De onconventionele manier van vertellen in combinatie met het goede acteerspel van Bale, Carrell, Adams en Rockwell vond ik heerlijk smaken. Van dit soort films worden er te weinig gemaakt. Voor mij was dit toch wel een achtje waard hoor. Heerlijk.
Ik hou me niet zo erg met politiek bezig, maar in elke politieke partij kan je op bepaalde personen of gedachten opmerkingen maken.
Ik kon inderdaad ook wel genieten van de manier waarop het in elkaar steekt en het acteerwerk was goed. Fijn dat je er ook van hebt genoten.