De omgeving waarin je als kind opgroeit ervaar je als normaal. Het maakt niet uit wat de omstandigheden zijn, goed of extreem slecht, je weet niet beter. Het is jouw wereld, waarin je met de mensen om je heen plezier maakt, ook al is het misschien niet de veiligste of schoonste plek. Dat geldt ook voor de zesjarige Moonee (Brooklynn Prince), die samen met haar alleenstaande moeder Halley (Bria Vinaite) in een opvallend paarsgekleurd motel woont, in de schaduw van Disneyland. Ze moeten, net als vele andere gezinnen in het complex, de eindjes aan elkaar knopen om elke maand de huur te kunnen voldoen. Voor Moonee is het motel haar speeltuin, waar ze samen met andere kinderen kattenkwaad uithalen en soms in de problemen komen.
Regisseur Sean Baker maakte eerder de eerste avondvullende iPhone film, Tangerine. Die film, over twee prostituees die op kerstavond op zoek waren naar hun pooier, maakte gebruik van niet acteurs om een heel menselijk verhaal te vertellen. En ook hier kiest Baker grotendeels voor die aanpak. Dit is voor Bria Vinaite haar eerste rol en ze weet te overtuigend. Ze is heel natuurlijk als een moeder die bereid is werkelijk alles te doen om aan geld te komen en toch voor haar dochter te zorgen. In realiteit is ze niet de beste moeder en is ze op z’n minst nalatig, maar het stelt haar dochter en haar vriendjes in staat om elke keer een ander avontuur te beleven.
Als je structuur nodig hebt in je films, dan kun je The Florida Project beter overslaan (tijdens mijn screening gingen diverse mensen weg), want veel plot is er niet. Je bent getuige van het reilen en zeilen in en rond het hotel, dat gerund wordt door Bobby (Willem Dafoe). Een man die niet alleen moet zorgen dat iedereen betaald, maar ook de klusjesman is en ook regelmatig oplet dat alles goed gaat met de kinderen. Net zoals American Honey toont Baker een kant van Amerika die je niet vaak in films ziet, waarbij het contrast tussen de armoede van deze mensen in schril contrast staat met de droomsfeer van Disneyland met z’n dagelijkse vuurwerk. Een groot deel van de film worden de kinderen gevolgd die de buurt verkennen en je houdt regelmatig je hart vast omdat je bang bent dat hen iets verschrikkelijk overkomt. De situaties waar je getuige van bent wisten me persoonlijk te blijven boeien. Een fascinerend drama.
Ook hier in Tilburg liepen echt veel mensen weg bij deze prent maar heb hier toch echt wel van genoten hoor. Het gebrek aan plot vond ik nergens storend en ik hou wel van dit soort ‘slice of life’ films. Goed spel van de gehele cast en ik vond ook het plotselinge einde erg fijn. Gewaagd maar een film die me meer deed dan een The Shape of Water.
Ja, ik ben er niet altijd voor in de mood, maar deze viel bij mij goed. Als ik moest kiezen dan ligt m’n voorkeur toch bij The Shape of Water…m’n filmhart gaat daar sneller van kloppen.
Fantastische film! Eens dat de verhaallijn strakker had gekund, maar met zulke overtuigende actrices (ik vond Brooklynn Prince ook supergoed!), heb ik geen seconde overwogen om de screening voortijdig te verlaten. Integendeel, ik wil ‘m nog wel een keer zien 🙂
Goed om te horen. Weet niet of ik ‘m nog een keer zal kijken, maar begrijp het wel 🙂
Zoals ik ook al in mijn recensie schreef, miste ik inderdaad wel een beetje een plot. Verder was het acteren van zowel kinderen als volwassenen een hoogtepunt!
Ja, het was een redelijk plooiloze film en dat zal niet iedereen liggen. In dit geval werkte het voor mij. Acteren was zeker goed!
Pingback: Mijn Filmjaar: 2018 | De Filmkijker