Er is een moment in dit vervolg op Trainspotting dat er gezegd wordt: “Je bent hier voor de nostalgie”. Dat is helaas ook het gevoel dat menig kijker waarschijnlijk over zal houden aan T2. De originele film uit 1996 viel op door z’n verhaal over drugsverslaafden, de gekke karakters en schokkende momenten. Is het nodig om meer dan 20 jaar later karakters als Renton (Ewan McGregor), Spud (Ewen Bremner), Sick Boy (Jonny Lee Miller) en Begbie (Robert Carlyle) weer te bezoeken om te zien waar ze nu in hun leven staan?
Na 20 jaar in Amsterdam te hebben geleefd besluit Renton terug te keren naar Schotland om daar de mensen die ooit vrienden van hem waren en van wie hij in de vorige film een hoop geld heeft meegenomen, weer op te zoeken. Die ontmoetingen verlopen, zoals verwacht, niet altijd even makkelijk. Toch blijven Sick Boy en Renton na wat hobbels te hebben genomen met elkaar omgaan om samen een nieuw project van de grond te krijgen. Ondertussen probeert Spud eindelijk van z’n verslaving af te komen.
Ondanks de herkenning en het nostalgisch gevoel om de karakters weer te zien, waarbij bijvoorbeeld het bekend “Choose life” een update krijgt is dit vervolg met z’n speelduur van twee uur toch wel een erg lange zit. Er zijn momenten die werken en daadwerkelijk leuk zijn om te zien, maar toch overheerst het sentiment dat het misschien beter was geweest om niet terug te keren naar deze bron.
Jammer dat hij een beetje tegenviel, maar voor het sentiment wil ik hem zeker nog wel zien.
Er zijn genoeg positieve recensies, dus zeker een keertje bekijken.
waardig vervolg vond ik met een hilarische no more catholics left scène. ik begon spontaan mee te zingen 😀
Hahaha, dat was wel grappig gedaan.