Als je regelmatig films kijkt, zitten er af en toe van die titels tussen waar je eigenlijk geen recensie over wilt schrijven, titels die prima wegkijken en ook goed kunnen zijn, maar waar je eigenlijk niet al te kritisch over wil zijn (of simpelweg weinig over te zeggen hebt). En het komt wel eens voor dat ik zelf dan ook niet over zo’n film schrijf, terwijl zo’n film soms wel wat aandacht mag verdienen. A Kind of Murder is zo’n film waar heel veel aan klopt, maar die tegelijkertijd niet iedereen hoeft te zien.
Het is de jaren zestig en Walter Stackhouse (Patrick Wilson) woont samen met z’n vrouw Clara (Jesscia Biel). Hij werkt als architect en is daarnaast een beginnend schrijver van misdaadverhalen. Tijdens het lezen van de krant raakt hij geobsedeerd door een artikel over een onopgeloste moord van een vrouw en hij vermoedt dat haar man (Eddie Marsan) de dader is. Hij probeert er meer over te weten te komen terwijl hij daarnaast worstelt met z’n depressieve vrouw, die hem geen moment met rust laat. Langzaam maar zeker raakt hij betrokken in de moordzaak en komt hij oog in oog te staan met een mogelijke moordenaar en een obsessieve politie agent.
Er is veel goeds te zeggen over de film. Vooral de sfeer van de jaren zestig wordt prachtig tot leven gebracht in de kostuums, de auto’s op straat en de interieurs. Daarnaast is ook het acteerwerk prima en het verhaal is een lekkere slow-burner die de kijker zich laat afvragen wat er nu precies gebeurt is, maar vooral waar het allemaal uiteindelijk naar toe zal gaan. Het is vooral dat laatste waar de film helaas tekort schiet zodat je aan het einde het gevoel hebt dat de schrijvers niet wisten hoe ze de opgebouwde spanning moesten afhandelen, waardoor de laatste vijftien minuten gehaast aanvoelen en weinig voldoening geven. A Kind of Murder is zo’n titel waar je misschien niet zo snel over schrijft of met anderen over hebt, maar die voor m’n gevoel toch geen tijdsverspilling is geweest.
