Toen ik aan het begin van het jaar The Towering Inferno als blindspot film koos, kon ik niet weten dat de uitspraak van Steve McQueen aan het einde van de film (helaas) meer dan veertig jaar later nog steeds relevant zijn met de recente gebeurtenissen in Grenfell Tower. “You know, we were lucky tonight. Body count’s less than 200. You know, one of these days, you’re gonna kill 10,000 in one of these firetraps, and I’m gonna keep eating smoke and bringing out bodies until somebody asks us… how to build them.”
De bouw van het World Trade Center in de jaren zeventig inspireerde een aantal schrijvers (Richard Martin Stern, Thomas N. Scortia en Frank M. Robinson) om verhalen te schrijven over de gevaren van zulke hoge gebouwen in het geval van een brand. Het resultaat waren de boeken “The Tower” en “The Glass Inferno”. Na het succes van de rampenfilm The Poseidon Adventure wilden de studio’s er meer maken en gingen op zoek naar materiaal om te verfilmen. Warner Bros kocht de rechten voor The Tower, 20th Century Fox voor The Glass Inferno. Het zou betekenen dat er twee verschillende films met hetzelfde onderwerp zouden worden uitgebracht. De studio’s besloten te gaan onderhandelen en dat resulteerde in de eerste samenwerking tussen twee grote studio’s en een film die volgestopt zit met de bekendste acteurs van die tijd waaronder Steve McQueen, Paul Newman, William Holden, Faye Dunaway, Fred Astaire en Richard Chamberlain.
Het is de officiële openingsavond van The Glass Tower, een 138 verdieping tellende wolkenkrabber in San Francisco. De architect Richard Chamberlain (Paul Newman) is ook aanwezig en wanneer er ergens in het gebouw kortsluiting is, vermoed hij dat er kosten zijn bespaard op de electrische bekabeling, wat mogelijk tot gevaarlijke situaties kan leiden. Wanneer de ceremonie achter de rug is en alle belichting in het gehele gebouw wordt aangezet wordt het systeem overbelast en ontstaat er brand op de 81ste verdieping. De aanwezigen voor de opening, die feestvieren op de 135ste verdieping zijn zich nergens van bewust. De brandweer, onder leiding van Michael O’Halloran (McQueen), probeert de brand te bestrijden, terwijl ook iedereen moet worden geëvacueerd.
The Towering Inferno is volgens het bekende rampenfilm scenario opgesteld. Je krijgt eerst een korte introductie van diverse karakters, waarna de hel losbreekt en je weet dat niet iedereen het zal overleven. In dat opzicht biedt de film misschien weinig verrassingen, maar toch is het en film die goed in elkaar zit. Het vuur is een constante en realistische bedreiging (aangezien er toen niet met CGI kon worden gewerkt) en de diverse karakters komen in diverse gevaarlijke situaties terecht. Van instortende trappenhuizen, neerstortende liften tot spannende reddingsmomenten. Het ziet er allemaal dankzij mooi miniatuurwerk en “matte paintings” overtuigend uit. Het is een titel die goed in elkaar zit en biedt wat je er van zou verwachten. Het was in 1974 de film die het meest opbracht en van de acht Oscar-nominaties er 3 wist te verzilveren. Toch is het een film die je met het recente nieuws over de Grenfell Tower enigszins met een dubbel gevoel zal kijken, want ook deze film laat zien dat de brandweer vanaf een bepaalde hoogte nog maar weinig kan doen om een vuurzee onder controle te krijgen.
Ik heb deze film als kind zeker vijf keer gezien en was telkens opnieuw weer onder de indruk. Prachtfilm!
Inderdaad. Voor mij de eerste keer en ik was ook onder de indruk hoe ze het allemaal hebben gerealiseerd.
Daar gaan de blindspots ineens, het is zeker vakantie :p ik wil deze graag een keer zien, lijkt me een must.
Nee hoor, voor mij nog geen vakantie. Meer dat ik me realiseerde dat ik nog niets had gekeken en in twee weken meteen vier titels heb gezien! 🙂
Heerlijke klassieker uit de kindertijd. Mijn vader zag te graag mcQueen en Newman films. Die rampenfilms uit die periode gelden imo nog steeds als de standaard.
Heb niet heel veel rampenfilms uit die tijd gezien, maar die ik wel heb bekeken waren erg vermakelijk. McQueen en Newman waren de helden van toen. Las trouwens dat ze voor deze film onderling nogal wat rivaliteit hadden, met name dankzij McQueen. Die wilde evenveel tekst als Newman en eiste de rol op van de brandweercommandant. Omdat Newman aan het begin meer tekst had, betekende dat McQueen meer indruk maakte. Newman was uiteindelijk ook zeer ontevreden hoe het uiteindelijk allemaal uitpakte.
Ze hadden beiden een patent op “stoere blonde acteur met blauwe ogen”.