Toen ik bijna zeven jaar geleden voor het eerst Seven Samurai keek, was het een film die een diepe indruk op me maakte. Een prachtig geschoten film, met karakters waar je om gaf en indrukwekkende gevechten die plaatsvonden in stortregen. En alhoewel ik het destijds wel in m’n recensie vermeldde, was ik al weer vergeten dat de originele The Magnificent Seven uit 1960 gebaseerd was op de film van Kurosawa. Bij het zien nieuwe versie trok ik echter meteen de vergelijking met Seven Samurai, wat nog maar eens bewijst hoe een film zich diep in je filmhart kan nestelen. Is dat iets wat deze update met acteurs als Denzel Washington, Chris Pratt, Ethan Hawke, Vincent D’Onofrio en anderen ook weet te doen?
Het draait allemaal om het stadje Rose Creek dat door industrieel Bartholomew Bogue (Peter Sarsgaard) geterroriseerd wordt. Hij heeft er alles voor over om het goud in de buurt uit de grond te halen en ruimt iedereen uit de weg die tegen hem durft op te staan. Twee wanhopige bewoners gaan op zoek naar iemand die ze mogelijk kan helpen en vinden daarbij Chisolm (Denzel Washington), een “man of the law”, die ze weten te overtuigen om hem te helpen. Onderweg stelt hij langzaam een groep van zeven huurlingen samen die naar Rose Creek gaat om het op te nemen tegen Bogue en z’n handlangers.
Regisseur Antoine Fuqua (Training Day, Brooklyn’s Finest, The Equalizer, Southpaw) werkt opnieuw samen met Washington en zet met een diverse groep van acteurs een leuke actiewestern op. Als je Seven Samurai kent dan weet je al wat er ongeveer zal gebeuren, maar de weg daarnaar toe is vermakelijk, met regelmatig humoristische momenten waarbij vooral Vincent D’Onofrio erg leuk is als bijna onverslaanbare vechter met een hoge stem. The Magnificent Seven zal geen blijvende indruk achterlaten, maar is zeker geen straf om te kijken.
Ik vond ‘m ook aardig, maar ik had er ook stiekem iets meer van verwacht. Zeker gezien de cast.
Het is dat ik die cast zag anders had ik deze niet gekeken omdat ik maar weinig met westerns heb.
Ik heb er erg van genoten. Zo vaak zie je geen westerns in de bios, en deze was heerlijk luchtig, met een paar leuke rollen en een eindscène volgens het boekje (maar daarmee wel een mooie schietpartij). Wat scheelt is dat Kurosawa en de film uit 1960 nog hoog op m’n lijst staan. Hierdoor waren er vooraf geen verwachtingen waar deze remake van een remake aan zou moeten gaan voldoen.
Kan ik me inderdaad voorstellen. Ik kende de link niet, maar zoals vermeld maakte ik die al heel snel 🙂