iBoy (2017) – Recensie

Mobiele telefoons zijn inmiddels onze meest trouwe partner in het leven geworden. Er is bijna niemand of niets anders waar je per dag zoveel interactie mee hebt als met dat apparaat. Mensen juichen innovatie op dit vlak toe en kunnen niet wachten tot de nieuwste iPhone besteld kan worden of het laatste model van een groot merk in de winkel ligt. Het zou me niets verbazen wanneer bijvoorbeeld Samsung of Apple een telefoon zou presenteren die je direct op je lichaam kon aansluiten dat er genoeg mensen zouden zijn die er niet over zouden twijfelen om daar gebruik van te maken. De thriller iBoy laat zien hoe die symbiose tussen mens en telefoon er uit zou kunnen zien.

Tom (Bill Milner) is een doodgewone jongen die na een heftige gebeurtenis wakker wordt in het ziekenhuis, met een gedeelte van z’n iPhone in z’n schedel. De dokters kunnen vanwege mogelijke schade aan de hersenen bij een operatie niets doen. Hij moet herstellen en komt er langzaam achter dat hij dankzij die fragmenten bepaalde krachten bezit die hij besluit te gebruiken tegen het kwaad. Hij kan namelijk om elk elektrisch apparaat, van mobiele telefoon tot autocomputer te manipuleren. Z’n vijand is een onbekende groep jongens die een vriendin van hem hebben aangevallen.

 De hype van het “i” plaatsen voor allerlei producten lijkt een beetje over te zijn en de titel van deze film voelt dan ook enigszins gedateerd aan. Dat wordt echter verklaart door het feit dat de film gebaseerd is op het gelijknamige boek uit 2010, toen je dat overal zag. Netflix heeft inmiddels een groot aantal originele series, maar ook films uitgebracht. Wat daarbij opvalt is dat over het algemeen de films niet altijd het hoge nivo van de series halen. Er zijn natuurlijk uitzonderingen als Beasts of No Nation of The Fundamentals of Caring, maar bij de films is er minder enthousiasme. Het lijkt of dat daar de “magische formule” nog niet helemaal gevonden is. Dat is ook het geval voor iBoy. Het concept is interessant en de manier waarop het gevisualiseerd wordt is goed gedaan, maar dit is zeker geen meesterwerk. Tom verandert snel van doodgewone jongen in een extreem goede hacker, alleen maar omdat hij een aantal video’s op YouTube bekijkt. Het komt minder overtuigend over en maakt hem een soort Neo uit The Matrix die binnen een paar secondes gevechtskunst ge-upload krijgt. Verder is de film redelijk rechttoe rechtaan, met maar weinig uitdieping van karakters. Een “high concept” film die niet echt vervelend is om te kijken, maar geen must-see.