Iedereen is wel bekend met het concept van een “clean version” van bekende nummers. Vaak worden die overdag op de radio ook gedraaid en het is een fenomeen waar niemand echt van opkijkt. Als het om films gaat is dat echter vreemder. Sommige films worden op TV iets aangepast (zo kan ik me nog herinneren dat de BBC Coming to America uitzond en Samuel L. Jackson in de overval op het restaurant “Forget you!” zei in plaats van het F woord), maar dat is eerder een uitzondering dan regel. Maar wat als je van je religie geen beelden mag zien die je negatief kunnen beïnvloeden? Je wilt de laatste films kijken, maar kan er niet zeker van zijn dat het geschikt is en door het te kijken neem je een heel groot risico.
De mormonen in Utah is een groep die gelooft dat er nog steeds profeten zijn en één gebod ging over het niet bekijken van “onreine” beelden. Er was een vraag naar de laatste films en Clean Flicks en Flick’s Club zijn bedrijven die daar een markt in zagen. Ze besloten “R” rated Hollywood films in een “edited” versie uit te brengen, zodat de klanten met een gerust hard toch de nieuwste films konden zien.
Je zou zeggen dat het een redelijk onschuldige handeling is, maar the Directors Guild of America zag dat anders. Regisseurs waren niet blij dat hun visie door verscheidene bedrijven opgeknipt werd en dat daarmee hun product werd aangetast. Ze begonnen rechtszaken en er ontstond een kat en muis spel op de grenzen van de wet. Wanneer een rechter iets verbood probeerden een aantal ondernemers toch weer iets anders. De bekendste persoon, die min of meer het gezicht werd voor de “Clean flicks” movement is Daniel Thompson. Er was veel media aandacht en hij stemde altijd toe als het om interviews ging. Anderen waren hier niet blij mee, omdat juist dat ingaan op de media meer aandacht trok. Het laatste gedeelte van de film laat echter zien dat Thompson zelf misschien ook niet voldoet aan het beeld van de vrome mormoon dat hij probeert uit te dragen.
Wat ik met name interessant vond aan deze documentaire is juist die discussie of je het product van een ander aan mag passen. Het is geen nieuwe discussie en is er eentje die ook al jaren plaatsvindt op het gebied van samplen. Het feit dat er al “clean” versies bestaan (bijvoorbeeld voor vliegtuigen) en de studio’s weigeren die aan een grote groep potentiële klanten aan te bieden is daarbij echter vreemd.
Klinkt als een interessant uitgangspunt voor een documentaire. Ben ik gematigd benieuwd naar.
Geen must see, maar ik vond het wel interessant te zien dat een bepaalde groep mensen besluit zulke versies te maken.