Het is fantastisch hoe een film je kan transporteren. Achter de deur van elke bioscoopzaal of na het drukken van play thuis kan je je voor een tijdje in een andere wereld wanen. Een korte ontsnapping van de werkelijkheid om je heen en unieke ervaringen op doen die je normaal niet zou kunnen meemaken.
Nightcrawler neemt je mee in de wereld van de “nightcrawlers”, de mannen en vrouwen die ‘s nachts met behulp van een politiescanner op zoek zijn naar ongelukken en geweldsdelicten om zich daarna zo spoedig mogelijk richting de plek des onheils te begeven om daar foto’s te maken of het geheel te filmen. Het doel is om het materiaal uiteindelijk te verkopen aan kranten of nieuws zenders.
Lou Bloom (Jake Gyllenhaal) is iemand die z’n geld verdient door ‘s nachts ijzer van alle mogelijke plekken te stelen en aan een ijzerhandelaar te verkopen. Hij is echter iemand met ambitie en ziet in alles kansen die gepakt moeten worden. Wanneer hij op de snelweg rijdt is hij getuige van een ongeluk waarbij de politie een slachtoffer probeert te bevrijden uit een auto en waarop al snel een cameraman (Bill Paxton) op af komt. Hij spreekt hem aan en ziet dat er geld te verdienen valt. Hij komt een goedkope camera en een scanner en zet z’n eerste stappen in deze donkere wereld. Hij is bereid om verder te gaan dan de concurrentie en vindt in Nina Romina (Rene Russo) een gewillig afnemer van z’n materiaal. Z’n succes lijkt hem echter steeds verder de verkeerde kant op te drukken.
Gyllenhaal zet met deze film één van z’n beste rollen ooit neer. Hij verloor flink wat gewicht voor de rol, waardoor Lou Bloom een indringende blik heeft. Het karakter wat hij neerzet is makkelijk te vergelijken met de sociopaten die eerder door Robert de Niro werden neergezet in films als King of Comedy, Taxi Driver of The Fan. Lou Bloom gebruikt diverse online cursussen en zelfhelpvideo’s om het maximale te kunnen bereiken en weet door het simpel en gestructureerd toepassen daarvan succesvol te zijn. Grenzen die voor anderen gelden, betekenen voor hem niets en manipulatie gebruikt hij als effectief wapen om zijn doelen te halen. Het is een karakter waarvan je weet dat je ‘m nooit tegen zou willen komen. Tegelijkertijd is de film een kritiek op de manier waarop media op zoek is naar de extremen in de maatschappij en daardoor meehelpt aan het succes van mensen als Lou Bloom. De film zet de wereld waarin hij leeft overtuigend weer en doet dat af en toe met donkere humor.
Tijdens het kijken van de film moest ik denken aan hoe het gevoeld moest hebben wanneer je destijds een film als Taxi Driver in de bioscoop zag en werd ik even getransporteerd naar de jaren zeventig (Nightcrawler speelt zich gewoon “nu” af) aangezien de films sterke gelijkenissen vertonen. Of Nightcrawler net zo’n klassieker wordt zal tijd leren, maar het is een film die ik graag in de toekomst nog een keer kijk en het zou me niets verbazen als Gyllenhaal met deze rol in ieder geval een Oscar nominatie binnen weet te halen.
tijd voor een oscar voor Gyllenhaal!
Ja, die verdient hij zeker!
Pingback: Recensie: Southpaw (2015) - De Filmkijker