Op sommige gebieden is m’n filmkennis gebrekkig en dat is zeker het geval als het gaat om Franse “cinema”. Het betekent niet dat ik geen Franse films gezien heb, maar het aantal is heel erg laag. Ik was dan ook geheel onbekend met het werk van Jacques Tati. Wel had ik al jaren de film Playtime (ook door hem gemaakt) op m’n (altijd uitdijende) “to watch” lijst staan. Aangezien er net een nieuwe DVD set van deze regisseur uitgekomen is was het een mooi moment om in de wereld van zijn bekendste karakter te stappen: Monsieur Hulot.
In deze film kwam het karakter voor de eerste keer voor en hij is te vergelijken met andere slapstick karakters, alhoewel het net wat ingetogener is. Het schijnt dat Rowan Atkinson z’n karakter van Mr. Bean op Hulot gebaseerd heeft en dat is duidelijk te merken. De komedie komt vaak voort uit strakke timing of vreemde situaties waar Hulot in verzeild raakt. In dit geval in een strandhotel, waar een groot aantal mensen eventjes weg is van hun dagelijkse beslommeringen en Hulot regelmatig de rust in het hotel verstoort.
Les vacances de Monsieur Hulot is geen film met een strak verhaal waarin verschillende karakters een ontwikkeling doormaken. Je ziet bepaalde karakters steeds terug en leert ze op die manier misschien een beetje kennen, maar het geheel is eigenlijk een collectie van losse sketches die zich allemaal in en rond dezelfde plek afspelen. Sommige daarvan vallen op, zoals een scène waarin monsieur Hulot een kano wil verven en de verfpot door de golven verdwijnt en precies op tijd weer verschijnt. De timing is prachtig om te zien.
De film is voor een modern publiek misschien iets te traag en is wat minder grappig als andere slapstick, maar voor degenen die open staan voor een andere ervaring zeker de moeite waard. De film speelt zich af in een tijd zoals we die nu niet meer kennen, waar er nog geen internet en mobiele telefoons waren en er meer een gevoel was dat mensen het samen gezellig maken en er veel interactie is. Typisch is bijvoorbeeld dat iedereen op hetzelfde moment in het hotel gaat eten, iets wat niet meer voor te stellen is. Na de eerst kennismaking met Tati ben ik erg benieuwd naar de andere films met hetzelfde karakter.
Pingback: Recensie: Playtime (1967) - De Filmkijker