Het is grappig hoe een poster en een hype rond een bepaalde film je verwachtingen kunnen beïnvloeden. Bij deze film, die gebaseerd is op een populair boek, was het me al snel duidelijk dat de doelgroep vooral die van tienermeisjes was. Nu heb ik de afgelopen jaren wel meer van dat soort boekverfilmingen langs zien komen (Twilight, City of Bones, Beautiful Creatures die ik overigens daarom over heb geslagen), dus stond niet meteen te springen om deze film te kijken. Mijn verwachting was een zoetsappige film vol met clichés. Toch hoorde ik erg veel positieve verhalen en was ik wel benieuwd geworden naar de kwaliteit van de film.
Hazel (Shailene Woodley) is een tiener die al sinds haar jeugd lijdt aan een vergevorderde vorm van schildklierkanker, waardoor ze een zuurstofmasker moet dragen omdat haar longen niet meer goed werken. Het betekent ook regelmatige bezoeken naar het ziekenhuis. Ze is toen ze jonger was al een keer bijna overleden, maar door experimentele medicijnen leeft ze nog. Ze probeert zo gewoon mogelijk haar leven te leiden, maar moet wel verplicht naar een ‘support group’ om over haar ziekte met andere jongeren te praten die met hetzelfde probleem worstelen. Ze gaat niet graag, maar wanneer ze Gus (Ansel Elgort) ontmoet die met een vriend is meegekomen klikt het. Samen beginnen ze aan een boeiende reis door het leven, met grote onzekerheid over hoe lang Hazel’s lichaam het nog zal redden.
Het verhaal hoe deze twee jonge mensen met een ziekte omgaan en het meeste van de momenten die ze hebben proberen te maken wordt op prachtige wijze verteld. De vele clichés die ik verwachtte waren bijna niet aanwezig en de manier waarop er met een verschrikkelijke ziekte in beeld wordt gebracht is redelijk realistisch. Het laat zien dat mensen met de ziekte naast hun ziekte ook gewoon dezelfde emoties als iedereen hebben. Er is een moment in de film waarbij er een confrontatie is met iemand die heel erg harde (maar wel ware) uitspraken richting Hazel doet en ze staat daar haar mannetje. Shailene Woodley, die in The Descendants indruk wist te maken, doet dat ook hier en weet daardoor de kijker in de gebeurtenissen van haar karakter te trekken. De film weet de gevoelens van de kijker te raken op zowel dramatisch, romantisch als komisch vlak en was voor mij één van de verrassingen van het jaar. Ik had van te voren niet verwacht dat ik deze film zo goed zou vinden. De vergelijking met het boek kan ik niet maken, maar gezien de liefde die de film ontvangt zal dat ook wel goed zitten.
Ik heb hem zelf (nog) niet gezien. Mijn bezwaren zijn identiek aan die van jou en daarbij ben ik bang voor wat het eventueel los kan maken bij mij. De mannelijke protagonist zei mij al dat de film echt de moeite waard was (hij heeft hem in mijn vakantie gezien). Ik denk dat ik hem wel ga zien, maar niet in de bioscoop. Lijkt mij beter voor iedereen 🙂
Hahaha, begrijp wat je bedoelt. Zoals uit de recensie wel duidelijk wordt is het er eentje die je niet mag missen en als zelfs twee mannen zeggen dat je deze film moet zien is er geen reden om te twijfelen 😉
Ik heb het boek, deze moet ik nog lezen! En de film ga ik ook nog zien. Meer omdat iedereen erover praat 🙂
Het is een populair boek en de film is zeker het kijken waard. Ben benieuwd wat je er van vindt!
Pingback: De vele gezichten van... Shailene Woodley - De Filmkijker
Pingback: Recensie: Me and Earl and the Dying Girl (2015)