De verstrijken van tijd is één van de feiten van het leven. De momenten die we onthouden zijn slechts een fractie van wat we in ons leven meemaken. Het is soms onwerkelijk om te zien hoe snel je zelf ouder wordt, maar ook het tempo waarin kinderen groeien, leren en hun eigen identiteit ontwikkelen. Regisseur Richard Linklater heeft met Boyhood een unieke film opgeleverd die de reis van jongen naar volwassen man in een periode van drie uur laat zien. Niet op de manier zoals anderen doen, door acteurs van verschillende leeftijden te gebruiken, maar door twaalf jaar lang met dezelfde acteurs te werken.
Linklater deed dat al eerder op een iets andere manier met de ‘Before’ trilogie (m’n favoriete trilogie) waarin de kijker elke 9 jaar een kijkje kon nemen in de levens van geliefden Jesse (Ethan Hawke) en Celine (Julie Delpy). Diezelfde aanpak had voor deze film ook kunnen werken, maar de ervaring zou dan een andere zijn geweest. De film lijkt qua gevoel het meest op een collage van herinneringen. Als je aan je eigen jeugd denkt zullen de momenten die je bijblijven soms heftig zijn, maar soms niet eens zo heel erg spannend. Boyhood schotelt dat de kijker ook voor. De unieke aanpak is indrukwekkend en levert een schouwspel op dat niet eerder in één film zo in beeld is gebracht. Natuurlijk bestaan er de “Up” documentaires die elke zeven jaar dezelfde personen laten zien, maar daar is er ook een overeenkomst met de Before films. Het is fascinerend om de hoofdpersoon Mason (Ellar Coltrane) voor je ogen te zien groeien samen met z’n familie en ook de oudere acteurs fysiek te zien veranderen.
De film kreeg lovende kritieken en aangezien ik een groot fan ben van Linklater’s werk als het over de Before trilogie gaat waren m’n verwachtingen dan ook hoog. Daar wist de film helaas niet aan te voldoen. Dit is geen film waar een sterk verhaal in zit. Zoals eerder aangehaald lijkt het geheel op een collage van herinneringen en alhoewel Mason een paar heftige momenten meemaakt lijkt dit maar weinig invloed op hem als persoon te hebben. Naast zijn leven zien we ook hoe de relatie tussen zijn gescheiden ouders langzaam verandert wanneer die weer nieuwe relaties beginnen.
Boyhood weet de essentie van opgroeien goed weer te geven. Daarnaast laat het de problemen zien waar volwassenen tijdens zo’n periode mee worstelen en is een scene aan het einde van de film met Patricia Arquette erg sterk. Toch wist de film me niet constant te boeien zoals het andere recensenten wel wist te doen, misschien omdat ik niet zoveel herkenning had als anderen wel lijken te hebben.
Ik ben benieuwd, wij gaan vanavond. Ik ben ook bang dat hij iets tegevalt vanwege de lovende recensies. We zullen zien!
Ben ook erg benieuwd, zal jullie site in de gaten houden 🙂
Ik had bewust je recensie niet vooraf gelezen. Maar mijn oprechte complimenten voor deze recensie. Je hebt precies omschreven zoals ik de film heb ervaren.
Volgens mij zit de hoge score van vele recensenten hem in de unieke aanpak van deze film. Begrijpelijk, maar van recensenten had ik wat meer kritiek verwacht over de inhoud. Ik vond hem gewoon echt veel te lang duren.
Al met al wel een film die je als filmliefhebber moet zien omdat het een stukje filmgeschiedenis heeft geschreven.
Bedankt, fijn om te horen dat je je er in kan vinden. Hij had inderdaad wat korter mogen zijn, maar zoals je zegt is het wel een film die je een keer gezien moet hebben. Het is echter geen film die ik van plan ben nogmaals te bekijken.
Pingback: Recensie: Double Play: Benning and Linklater (2013)
Pingback: Girlhood (2014) – Recensie | De Filmkijker