De gebroeders Coen hebben in hun lange en succesvolle carrière veel topfilms gemaakt. Als je naar hun filmografie kijkt dan zijn daar een aantal films bij die ik al vaak gekeken heb en makkelijk tot m’n favorieten behoren. Dat betekent echter niet dat ik iemand ben die blind van hun films hou omdat ze ze geregisseerd hebben. Voor elke film waarvan ik hou, zoals Fargo, is er een The Ladykillers of A Serious Man. Misschien geen slechte films, maar zeker geen films waar ik van kon genieten of mezelf in verliezen. Inside Llewyn Davis kreeg de afgelopen maanden veel positieve aandacht. Alhoewel ik hoopte dat ik me daarbij kon aansluiten kreeg ik toch het gevoel dat dit niet een film voor mij was. Helaas bleek dat ook het geval te zijn.
Dit muzikale drama gaat over Llewyn Davis (Oscar Isaac), een muzikant die ooit succesvol was, maar moeite heeft om genoeg geld bij elkaar te spelen om te overleven. Hij slaapt constant op de bank bij verschillende bekenden en grijpt elke kans om wat te verdienen. Tijdens de film volgt de kijker hem en zie je hoe hij worstelt en zich staande moet houden in een aantal onverwachte situaties.
Er waren een aantal problemen die ik met de film had. Als eerste was het hoe de film er uit zag. Alles is met een erg zachte focus opgenomen en gecombineerd met een beperkt aantal kleuren voelde het geheel voor mij erg goedkoop aan. Het volgende probleem dat ik had was dat er in het verhaal eigenlijk maar bijzonder weinig gebeurt. Natuurlijk heeft Llewyn een aantal problemen, maar ik leefde simpelweg niet met hem mee. Er zijn echter wel wat positieve punten te noemen. De muzikale optredens (ook al ben ik geen fan van de muziek) en John Goodman’s verschijning waren hoogtepunten. Toch wist Inside Llewyn Davis er niet in te slagen om me voor zich te winnen. Ik kan echter goed begrijpen waarom er genoeg mensen van deze film zullen houden, maar ik maak daar simpelweg geen deel van uit.
