Wanneer de gemiddelde filmijker de naam Michael Bay hoort zal dat meteen een aantal associaties oproepen. Woorden als “veel explosies”, “leeg” of zelfs “slechte filmmaker” zullen misschien gebruikt worden en als je kijkt naar de scores die films als Transformers, The Island en Pearl Harbor gekregen hebben kan je die woorden waarschijnlijk goed onderbouwen. Toch heeft hij ook vermakelijke films als Bad Boys, The Rock en Armageddon gemaakt. Al die films voelen groots aan en dat was ook m’n verwachting voor Pain & Gain. De film ziet er uit als een Michael Bay film, maar het voelt in vergelijking met z’n andere films echter een stuk kleiner aan. De film is ook gebaseerd op echte gebeurtenissen (nu hoor ik je al denken “dat was ook het geval met Pearl Harbor en je weet wat daar het resultaat was”) en blijkt erg vermakelijk te zijn.
Het verhaal dat deze film vertelt lijkt niet echt te kunnen zijn. Het gaat over bodybuilder Daniel Lugo (Mark Wahlberg) die z’n droom wil volgen en succesvol wil zijn in het leven. Hij werkt hard in de sportschool, maar slaagt er niet in om z’n doelen te bereiken totdat hij geïnspireerd wordt door een presentatie van Johnny Wu (Ken Jeong). Daniel ziet mogelijkheden om snel geld te kunnen verdienen. Zijn idee? Om één van de klanten van de sportschool te kidnappen. Om zijn plan uit te voeren heeft hij hulp nodig en hij vraagt Paul Doyle (Dwayne Johnson) en Adrian Doorbal (Anthony Mackie) om mee te doen. Samen zullen ze Victor Kershaw (Tony Shalhoub) pakken en proberen om alles wat hij heeft in handen te krijgen.
Het probleem is echter dat de mannen niet de allerslimsten zijn en daardoor regelmatig in grappige situaties belanden. Ik zal daar verder niet op ingaan maar als je van donkere humor houdt dan valt er zeker wat te lachen. Het duurde wel even voordat ik echt opging in het verhaal, maar uiteindelijk was het geheel erg vermakelijk. Of het nu Anthony Mackie’s karakter is die problemen heeft in bed als gevolg van het gebruik van steroïden of het karakter van Mark Wahlberg die constant zichzelf een push wil geven om ze doelen te bereiken, het heeft een hoog entertainmentgehalte. Degene die echter het meest opvalt is Dwayne Johnson. Z’n karakter is erg gelovig en lijkt vaak totaal niet op de hoogte te zijn van wat er om hem heen gebeurt. Johnson acteert hier voortreffelijk en zet een groot scala aan emoties neer. Het hoogtepunt daarin was voor mij het moment dat hij high is van coke die hij heeft gesnoven en bedenkt dat hij meer geld nodig heeft en dat meteen gaat halen. De film ziet er met z’n gebleekte kleuren uniek uit en valt daardoor op. De film haalt niet het nivo van Bad Boys, maar is zeker niet slecht. Het is een film die je weet te vermaken, maar die je daarna waarschijnlijk weer snel zal vergeten.
