Argo (2012) – Recensie

Toen ik nog op de middelbare school zat was geschiedenis altijd één van m’n favoriete vakken. De leraar was erg goed waardoor het altijd interessant was om naar te luisteren. Ik moet toegeven dat ik nog maar weinig kan herinneren wat ik destijds geleerd heb. Ik weet alleen nog dat hij vertelde dat alles wat in Amerika gebeurt hier vijf jaar later gebeurt. Het was een interessante theorie die vaak klopte. Natuurlijk lees je dit omdat je benieuwd bent naar m’n mening over Ben Affleck’s derde film die hij geregisseerd heeft. Argo gaat over historische gebeurtenissen die plaatsvonden in Iran. Ik weet bijna zeker dat ik er nooit over gehoord heb tijdens m’n geschiedenislessen en ik wist dan ook niet wat me te wachten stond.

De film opent met protesten voor de Amerikaanse ambassade in Iran, waarbij de medewerkers van de ambassade vol angst naar buiten kijken terwijl het gebouw aangevallen wordt door honderden mensen. Een gespannen situatie die me meteen deed denken aan recente evenementen in Libië. In plaats van te vluchten moeten er documenten worden vernietigd om er zeker van te zijn dat Iran geen gevoelige informatie in handen krijgt. Het is een situatie vol paniek en tijdens de onrust zijn er zes Amerikanen die er in slagen te ontsnappen. Ze weten onderdak te vinden in het huis van de ambassadeur van Canada. Ze kunnen nergens heen en moeten het land uit zien te komen voordat er naar ze gezocht gaat worden. De CIA is op de hoogte van de situatie en moet een manier zien te vinden om deze mensen vrij te krijgen. Tony Mendez (Ben Affleck) is een expert wanneer het hierover gaat en na flink te brainstormen is het beste (slechtste) idee wat hij heeft om zich voor te doen als een filmmaker die op zoek is naar een nieuwe locatie. De film die hij gaat maken heet Argo.

Het is bijna niet te geloven dat deze film gebaseerd is op echte gebeurtenissen. Affleck laat zien dat hij voldoende onderzoek heeft gedaan en dat de vertaling naar de film boeiend is. Er is op elk detail gelet. Dit kan je meteen zien aan het begin van de film wanneer het oude Warner Bros logo uit 1980 verschijnt. Er is geen moment dat je twijfelt in welke periode het zich allemaal afspeelt, alles klopt gewoon.

Nu zou je misschien verwachten dat een film over zo’n serieus onderwerp niet vermakelijk is, maar dat is niet het geval. Als kijker wordt je meegesleurd in het verhaal en leef je mee met iedereen die betrokken is en de weet je wat de risico’s zijn die genomen worden om de missie tot een goed einde te brengen. De film bevat ook veel grappen (die overigens niet uit de toon vallen), voornamelijk van John Goodman en Alan Arkin die zeer leuk zijn als twee Hollywoodbazen die Affleck’s karakter helpen.

Toen ik de bioscoop uitliep vroeg ik mezelf af wat ik niet goed vond aan de film en ik kon niets verzinnen. Het is een film die je bijna van begin tot einde je adem in laat houden en veel spanning en een sfeer neerzet die je pakt tot het einde. Eén van m’n favorieten dit jaar.