Kurt Kuenne heeft diverse documentaires en films geregisseerd en geschreven, waaronder Dear Zachary: A Letter to a Son About His Father. Zijn nieuwste film Shuffle kwam pas uit op DVD in Amerika.
Het idee achter Shuffle is een unieke, waarbij een man elke dag op een andere leeftijd wakker wordt. Het voelt bijna aan als iets wat je zou kunnen zien in een aflevering van The Twilight Zone. Wat was de inspiratie voor deze film?
Het concept kwam voort uit een gesprek dat ik had met iemand in Hollywood die een script van me had gelezen met de naam “Mason Mule”. Dat script had de Nicholl Fellowship in Screenwriting from the Academy of Motion Picture Arts & Sciences gewonnen; hij was onder de indruk van de manier waarop ik schreef en dacht er aan om me in te huren om iets voor z’n studio te schrijven. Het was hem opgevallen dat ik in m’n eerdere werk graag met structuur speelde, dus begonnen we te brainstormen over ideeën waarmee we dat ook konden doen. “Wat als een man z’n leven niet volgorde beleeft?” was één van de ideeën die daar uit voort kwam. Ik wist niet eens wat die zin betekende, maar vond het een leuk gegeven, dus ik ging naar huis toe en na hieraan wat gewerkt te hebben resulteerde dit in de grote lijnen voor wat uiteindelijk “Shuffle” zou zijn. Uiteindelijk bleek dat de persoon waarmee ik gebrainstormt had op zoek was naar iets wat meer komedie in zich had, waarna we allebei onze eigen weg gingen en ik besloot het geheel in m’n eentje uit te werken.
Films die het met tijd spelen, zoals Shuffle, kunnen erg moeilijk zijn om te maken. Hoe veel moeite heeft het gekost om het geheel op zo’n manier te schrijven, op te nemen en te editen dat de kijker het geheel begrijpt?
Het moeilijkste van het schrijven van het verhaal was niet het spelen met de tijd, maar het vinden van een manier om het verhaal geen snelheid te laten verliezen en de kijker geboeid te laten blijven. De hoofdpersoon is een karakter die elke keer in een andere situatie “gegooid” wordt en alles ook min of meer als een getuige meemaakt, elke keer op een andere dag en niet echt de kracht heeft om iets te veranderen (het zelfde dilemma dat Ebenezer Scrooge ook heeft in “A Christmas Carol”). Uiteindelij realiseerde ik me dat de hoofdpersoon moest worden gezien als een soort detective die informatie verzamelde – in dit geval over zichzelf – terwijl hij heen en weer werd gegooid door de tijdslijn van z’n leven zonder dat hij weet waarom dat gebeurt, iets waar hij pas later achter komt.
Tijdens het filmen waren er verschillende uitdagingen waar we rekening mee moesten houden om er voor te zorgen dat de kijker z’n oriëntatie niet kwijt zou raken en ik had een fantastische crew die me daarbij erg hebben geholpen.
Als eerste is er moet je productie zo ontworpen zijn dat de omgeving altijd klopt voor de periode waarin het karakter zich bevind. Daarnaast heb je het probleem van de leeftijd van het karakter, je moet zorgen dat dat geloofwaardig is; de film maakt gebruikt van veel protheses en make up om mensen er oud uit te laten zien en we hadden het geluk dat we konden werken me genie en Oscar winnaar Barney Burman en zijn team. Ze hebben uiteindelijk alle make up voor de diverse karakters gedaan. Ook moet je regelmatig bepaalde acteurs vervangen door jongere acteurs op een bepaalde leeftijd en dan moet je niet alleen letten dat ze op de andere acteur lijken, maar er ook voor zorgen dat ze zich kleden op een manier die consistent is en dat hun haar overeenkomt. Je moet de acteurs van verschillende leeftijden met elkaar laten werken om er voor te zorgen dat ze samen kunnen afstemmen welke gewoonten het karakter heeft zodat ze samen het karakter als één persoon kunnen neerzetten. Maar de film moet tijdens het schrijven al duidelijk zijn, want ander loop je erg snel tegen problemen aan, dus ik werkte erg hard aan het script om er voor te zorgen dat dit het geval zou zijn en alles duidelijk was. Aangezien ik zelf al het werk in de voorgaande stappen had gedaan was het editen van het geheel makkelijk; niets hoefde aangepast te worden qua structuur en het script kon gewoon worden gevolgd.
Het is altijd een uitdaging wanneer je je hoofdpersoon op verschillende leeftijden wilt laten zien. Hoe moeilijk was dit te realiseren?
Mijn grootste zorg in dat opzicht was dat in het midden van de film de hoofdrolspeler (TJ Thyne) voor ongeveer 12 minuten verdwijnt en wordt vervangen door een 10 jarige versie van zichzelf, dus ik moest zeker weten dat het publiek het idee kreeg dat ze naar dezelfde persoon keken, want anders zou de film niet werken. Ik heb dit gedaan door beide acteurs al vroeg in de film te introduceren, zodat je als kijker al aan ze gewend bent wanneer ze weer verschijnen. Daarnaast hebben we de methodes gebruikt die ik eerder noemde.
Naast het vervangen van acteurs werd de rest gedaan door de make-up, haar en kleding units die er voor zorgden dat het cosmetisch allemaal zou overtuigen dat mensen ouder waren en dat de manier van acteren dat zou versterken. Het was daarna mijn werk om te kijken of er nergens “gaten in het pantser zaten”, om het zo maar te zeggen, en er zeker van te zijn dat het geheel geloofwaardig overkwam.
Dear Zachary: A Letter to a Son About His Father was een erg emotionele documentaire en je heb Shuffle opgedragen aan Zachary. In hoeverre is er een connectie tussen deze film en Zachary, z’n vader Andrew Bagby en Zachary z’n grootouders?
Ik schreef de film origineel in 2003 and 2004, direct nadat de tragische gebeurtenissen in die film plaatsvonden. De themas van “Shuffle” waren dan ook erg geïnspireerd door hetgene waar ik op dat moment doorheen ging. Alhoewel het er misschien eerst niet op lijkt (aangezien de film wordt gepresenteerd als een grote “Twilight Zone” aflevering), is “Shuffle” eigenlijk een film die gaat over het te boven komen/overwinnen van het rouwen en depressie en er voor te kiezen om een weg te vinden waardoor je weer van het leven geniet nadat zoiets vreselijks gebeurt is. De film laat zien dat je moet kiezen of je een tragedie je leven laat verwoesten of dat je weer op zoek gaat naar het goede in je leven.
Je bent zelf altijd erg betrokken bij elk aspect van het maken van een film. Van welk gedeelte geniet je het meest?
Als je kijkt naar het daadwerkelijke proces, denk ik dat ik het meest geniet van het schrijven, editen en de ondersteunende meuziek schrijven. Het filmen zelf geeft erg veel stress omdat de klok constant aan het tikken is, terwijl je bij het schrijven en editen tijd hebt om te ademen. En de muziek schrijven doe ik met veel plezier, het is altijd een mooie sensatie wanneer je een orkest je eigen muziek hoort spelen bij de opnames. Het geeft tijdens de productie meteen een bevredigend gevoel, terwijl elk ander gedeelte van het proces een lange tijd nodig heeft om tot stand the komen nadat het bedacht is. Maar met de muziek kan je het verzinnen, schrijven en meteen spelen. Dat geeft veel voldoening.
Wat zijn je plannen voor nieuwe films/documentaires?
Ik ben op het moment bezig met het schrijven van een aantal nieuwe scripts, en ik heb een aantal oudere script – waaronder m’n Nicholl-winnende script “Mason Mule” – dat ik nog steeds op een gegeven zou willen regisseren; Ik weet nog niet zeker wat het volgende zal zijn dat ik ga opnemen, aangezien op het moment m’n focus op het schrijven ligt. Recentelijk heb ik de New York Times bestseller “The Looking Glass Wars” aangepast om het als musical op het toneel te kunnen vertonen – ik schreef er het script, muziek en teksten voor – dus ik kijk er erg naar uit om dat op de planken te krijgen en hoop dat dat lukt.
In m’n vrije tijd werk ik aan een aantal erg korte documentaires die je als supplement zou kunnen zien bij m’n andere werk: één is een mini-doc van 20 minuten over hoe “Dear Zachary” er uiteindelijk voor heeft gezorgd dat de wet in Canada is verandert als het gaat om het tijdelijk vrijlaten van verdachten; mensen blijven me vragen wat er na de film gebeurde, dus ik dacht dat het simpeler zou zijn om dat in deze vorm te doen aangezien ik het geheel als gedocumenteerd had. De andere zal een soort dagboek van 30 minuten zijn die gaat over het verzinnen, maken en reacties op mijn korte films (waarvan er sommige op Youtube staat – m’n korte film “Validation” heeft al meer dan 7 miljoen views gehad), wat uiteindelijk zal worden toegevoegd als een bonus feature wanneer de serie uiteindelijk commercieel beschikbaar komt. Maar dat zijn de klein projectjes die ik voor de lol doe. Het schrijven van nieuw materiaal is op het moment m’n voornaamste werk.
Waarom zouden mensen Shuffle moeten zien?
Alhoewel ik met deze film langs veel festivals ben geweest, is het me opgevallen dat mensen terug komen om “Shuffle” meerdere keren te zien. Daarbij nemen ze vaak hun vrienden of familie mee. Dat is de beste recensie die je kan ontvangen, wanneer ze betalen om je film meerdere keren te zien en andere mensen meenemen. De film won 9 prijzen in het internationale festival circuit het afgelopen jaar, waaronder diverse publieksprijzen. Als je van supernatuurlijke mysteries houdt zoals in “Twilight Zone”, als je houdt van Frank Capra films zoals “It’s a Wonderful Life”, en als je van films houdt die een beetje anders zijn en het verhaal op een leuke manier vertellen, dan kan deze film er best eentje zijn die je zal liggen.
Ja kan meer lezen over Shuffle op de website van de film.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2012 « Filmkijker