Iemand verliezen kan een aanslag zijn op je dagelijks leven en William Keane (Damian Lewis) heeft een flinke klap gehad. Z’n 7 jarige dochter is hij een tijd geleden kwijtgeraakt op een busstation en hij bezoekt de plek regelmatig met krantenberichten om de mensen daar te vragen of ze haar gezien hebben. Hij speelt de situatie constant na met de hoop een nieuw idee te krijgen over de plek waar z’n dochter zich kan bevinden.
Deze film, geregisseerd door Lodge Kerrigan, laat Keane voornamelijk in closeups zien. Je hoort het mompelen, je ziet wat een moeilijk leven hij heeft en door de manier waarop het geschoten is voel je je ook nauw verbonden met het karakter. Initieel voel je sympathie voor deze vader die wanhopig probeert z’n dochter te vinden, je begrijpt waarom hij zo is. Hij drinkt, leeft in goedkope hotels en lijkt maar één doel in het leven te hebben. Naarmate de film echter vordert begin je je langzaam minder comfortabel te voelen, helemaal als hij contact krijgt met een moeder die ook in een hotel leeft samen met haar dochtertje. Tegen het einde van de film vroeg ik me echt af wat ik zou moeten voelen voor Keane.
Het verhaal en de karakters zijn fascinerend en de film heeft veel diepte. Het pakte me van begin tot eind.
