Na recentlijk teleurgesteld te zijn door The Verdict, raadde bbbtoby (je kan zijn site hier vinden) op Twitter aan deze film te kijken omdat het één van de beste “courtroom dramas” ooit is. Aangezien ik erg kan genieten van dit type films keek ik dan ook uit naar het bekijken van Witness for the Prosecution.
De film introduceert Wilfred Robarts (Charles Laughton), een zeer goede advocaat, aan de kijker. Hij begint net weer met werk, na een tijd ziek te zijn geweest. Zijn verpleegster (Elsa Lanchester) moet er voor zorgen dat hij zich niet al te veel opwindt (omdat hij het dan mogelijk niet zal overleven) en dat betekent dat hij geen strafzaken mag doen. Robarts is een zeer knorrige man, die groot fan is van sigaren (die hij natuurlijk niet mag roken, maar ze toch overal probeert te verstoppen), waardoor hij constant in een gevecht is met zijn verpleegster. Dit feit injecteert de film met een flinke dosis humor.
Aangezien dit een film is die zich afspeelt in de rechtszaal moet er natuurlijk een zaak zijn waar Robarts bij betrokken is en dat is in dit geval een zeer interessante. Leonard Vole (Tyrone Power) wordt verdacht van het vermoorden van een oudere vrouw, maar hij staat er op dat hij niet schuldig is. Zijn vrouw Christine (Marlene Dietrich) kan zijn alibi bevestigen en Robarts besluit de zaak te doen, ondanks het feit dat hij nog herstellende is. Wat er volgt is een zeer boeiende rechtszaak met veel drama en een aantal fantastische ondervragingen.
Chales Laughton schittert in zijn rol als advocaat. Hij zet een karakter neer die zowel grappig is maar ook geloofwaardig is als een zeer ervaren advocaat. Hij is echter niet de enige. Marlene Dietrich weet vanaf het moment dat ze verschijnt een bepaalde mystiek neer te zetten, je weet dat er meer aan de hand lijkt te zijn met haar. De film heeft een aantal onverwachte momenten, maar zoals de voiceover aan het einde van de film vraagt mag ik er niet meer over vertellen. Als je van dit soort films houdt dan is dit er eentje die je niet mag missen, het is een echt klassieker.
Pingback: Mijn Filmjaar: 2011 « Filmkijker