De bovenstaande foto geeft meteen een goed idee van wat je van deze film kan verwachten. Het is actie en humor met een vette knipoog en dit soort actiefilms worden helaas bijna niet meer gemaakt.
Rutger Hauer speelt Nick Parker (fantastische naam voor een actieheld natuurlijk). De film opent in Vietnam, waar Parker na een helicoptercrash blind rondloopt. Vervolgens wordt hij door lokale dorpelingen opgevangen (vroeg me af waarom ze dit zouden doen) en krijgt hij zwaardtraining zodat hij zich, ondanks zijn handicap, kan verdedigen. Een simpele maar effectieve setup voor de rest van de film.
Wanneer hij weer in Amerika is blijkt één van zijn vrienden uit het leger verdwenen te zijn en gaat hij, samen met Billy (yep, de perfecte 80’s movie naam voor een jongetje), de zoon van zijn vriend, op zoek hem. Daarbij raakt hij in diverse situaties verzeild waarbij hij z’n vechtkunst, behendigheid met het zwaard en natuurlijk z’n one-liners kan laten zien. Alhoewel hij genoeg “bad guys” afmaakt met z’n zwaard is er nergens een druppel bloed te bekennen.
Het is trouwens leuk om Terry O’Quinn (die iedereen die Lost keek zeker kent als John Locke) ook in deze film te zien. Hij was toen niet zo bekend als hij nu is en dan voegt het toch iets toe als je zo’n acteur in een film ziet spelen.
Opvallend is dat de film helemaal niet laat zien wat er aan het einde met de “bad guy” gebeurt. Je hebt dus geen idee of hij is ontsnapt of dat Parker ‘m te pakken heeft gekregen.
Blind Fury is een perfect voorbeeld van die manier waarop actiefilms in de tachtiger jaren gemaakt werden, met precies de juist ingrediënten van gevechten, een klein beetje drama en een grote dosis humor. Voeg daar de synthesizer muziek aan toe en je hebt een heerlijke actiefilm stoofpot . Het is misschien niet één van de beste actiefilms die er is, maar dit zijn de soort films waar ik heel erg veel van kan genieten.
