The Seven Year Itch (1955)

De bovenstaande foto geeft misschien wel de meest iconische pose van Marilyn Monroe weer en is genomen tijdens de opnamen van the Seven Year Itch. Deze film vertelt het verhaal van Richard Sherman (Tome Ewell) die, zoals veel mannen in New York in de vijftiger jaren, alleen de zomer in New York doorbrengt terwijl z’n vrouw en zoon buiten de stad zijn om de hitte te ontsnappen. Dit betekende voor veel mannen een kans om zich flink uit te leven. Alhoewel Richard dat niet van plan is komt hij in contact met een vrouw die boven hem een appartement leent. De vraag is of hij vervolgens de verleiding kan weerstaan…

Deze komedie bestaat voor een groot gedeelte uit scenes waarin Tome Ewell alleen acteert. In principe zou dit geen slecht ding hoeven te zijn, maar om het toch interessant te houden praat hij voortdurend tegen zichzelf. Het begon mij op een gegeven moment wel te irriteren, alhoewel het af en toe in een leuke grap resulteerde. Het is geen manier om een verhaal te vertellen. Wanneer Marilyn Monroe uiteindelijk verschijnt werken de twee goed samen en Monroe laat zien dat ze qua komedie wat in de kast had. Haar timing is perfect.

Toen deze film gemaakt werd waren er nog geen computers om de film snel te monteren, de film moest fysiek geknipt en geplakt worden. Als je vervolgens de “special effects” ziet die worden gebruikt om over te gaan naar de fantasie van Richard, dan moet dat veel werk zijn geweest. Het resultaat is er echter naar.
De iconische pose in de eerste foto komt overigens niet in de film voor en dat is wel jammer. In de desbetreffende scene zie je nergens Marilyn Monroe volledig, soms een shot van haar benen, soms van haar bovenlichaam.

Het feit dat Marilyn Monroe in de film speelt is naar mijn mening de reden dat de film nog wordt gekeken. Had er een andere actrice in gespeeld dan was de film vergeten of zou hij niet zo bekend zijn. De irritatie aan de manier waarop het verhaal verteld werd is de reden voor de lage score.

Score: 6

One thought on “The Seven Year Itch (1955)

  1. Pingback: Nosferatu, eine Symphonie des Grauens (1922) – Recensie | De Filmkijker

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *